chán jī
chán shé
chán fěi
chán jí
chán zī
chán shuò
chán kè
chán zéi
chán èr
chán dǐng
chán zhú
chán yíng
chán tè
chán jī
chán tú
chán yǔ
chán nù
chán shā
chán yǒu
chán èr
chán móu
chán dài
chán chún
chán xì
chán shuò
chán sù
chán duǎn
chán chǎn
chán gòu
chán xì
chán xián
chán jí
chán nǚ
chán chún
chán hài
chán jiàn
chán bō
chán niè
chán xiàn
chán qī
chán yú
chán dù
chán xiǎn
chán xié
chán zèn
chán jǔ
chán jì
chán hěn
chán qiǎo
chán mèi
chán chén
chán huò
chán è
chán jī
chán wū
chán cī
chán shū
chán kǒu
chán sǒu
chán mào
chán cí
chán xìng
chán huǐ
chán huì
chán yán
chán bì
chán jì
chán bǐng
chán gǔ
chán yàn
chán shù
chán wǎng
chán shuō
chán kè
chán bì
chán lù
chán zhā
chán dǐ
chán qiè
chán dú
chán xiōng
chán wàng
chán zǐ
chán rén
chán gòu
chán jiān
chán bàng
chán fū
chán jǐ
chán náo
chán jiá
chán dù
chán jì
chán lù
chán nìng
chán nì
⒈ 后以“谗蝇”比喻谗人。
引《诗·小雅·青蝇》：“营营青蝇止于樊，岂弟君子，无信谗言。”
郑玄笺：“蝇之为虫，污白使黑，污黑使白，喻佞人变乱善恶也。”
宋宋庠《伤死马》诗：“故蹄休践雪，朽骨詎酬金，附尾谗蝇散，投鞍嚙鼠侵。”