huāng jī
huāng yì
huāng huāng
huāng shù
huāng yín
huāng dàn
huāng lái
huāng dùn
huāng gǔ
huāng chéng
huāng mò
huāng mèi
huāng yuè
huāng hào
huāng chen
huāng lè
huāng yín
huāng bì
huāng jǐng
huāng fú
huāng zhǒng
huāng zǐ
huāng huǒ
huāng sè
huāng xíng
huāng chǔ
huāng diàn
huāng shěn
huāng dān
huāng qīn
huāng yín
huāng huì
huāng zì
huāng tǔ
huāng miǎn
huāng dài
huāng qiàn
huāng huàn
huāng lǜ
huāng tún
huāng guài
huāng cūn
huāng dàn
huāng bǎo
huāng wài
huāng jí
huāng shì
huāng máng
huāng mò
huāng jué
huāng luàn
huāng pì
huāng huò
huāng yuǎn
huāng wú
huāng zhāng
huāng liú
huāng shī
huāng zōu
huāng nián
huāng tiǎn
huāng shǔ
huāng cūn
huāng jì
huāng xū
huāng jiǎn
huāng cǎo
huāng guì
huāng tān
huāng zhēn
huāng zhèng
huāng kuì
huāng tiān
huāng yuè
huāng huì
huāng zhuì
huāng jiāo
huāng tíng
huāng yě
huāng bèi
huāng miù
huāng zhàn
huāng yān
huāng lì
huāng yàn
huāng suì
huāng xìn
huāng huò
huāng què
huāng yàn
huāng jué
huāng jì
huāng rǎo
huāng fú
huāng qiān
huāng jǐn
huāng mào
huāng yuán
huāng zuì
huāng sù
huāng jū
huāng shū
huāng hū
huāng cuì
huāng lèi
huāng làng
huāng liáng
huāng fèi
huāng yuè
huāng qiū
huāng shū
huāng lòu
huāng bái
huāng dù
huāng miù
huāng zhāng
huāng táng
huāng chūn
huāng rén
huāng yú
huāng sāi
huāng gěng
huāng jiǎo
huāng wáng
huāng yòu
huāng máng
huāng dān
huāng chóu
huāng jí
huāng miù
huāng hán
huāng qì
huāng dì
huāng luò
huāng máng
huāng zhì
huāng níng
huāng yí
huāng hàn
huāng jí
⒈ 惊扰貌。荒，通“慌”。
引《宣和遗事》前集：“当初只为五代时分，天下荒荒离乱，朝属梁而暮属晋，干戈不息。”
元关汉卿《单刀会》第三折：“那时节天下荒荒，恰周秦早属了刘项，分君臣先到咸阳。”
⒉ 指匆忙，仓促。
引《警世通言·福禄寿三星度世》：“却説刘本道沿着江岸，荒荒走去，从三更起，仿佛至五更，走得腿脚酸疼。”
⒊ 萧条；冷落。
引明方孝孺《祭童伯礼》：“荒荒我里，士习日陋。谁能易之？力不能救。”
清蒲松龄《聊斋志异·云翠仙》：“﹝樵人﹞舁归其家。至则门洞敞，家荒荒如败寺。”
清虞名《指南公·举义》：“倏倏两世，荒荒一丘。”
⒋ 黯淡迷茫貌。
引唐杜甫《漫成》诗之一：“野日荒荒白，春流泯泯清。”
宋洪迈《夷坚乙志·赵小哥》：“﹝赵小哥﹞状貌短小，目视荒荒，有白膜蒙其上。”
清黄景仁《水调歌头·岳阳楼》词：“一曲湘灵鼓罢，再听汜人歌尽，天老月荒荒。”
⒌ 犹昏昏。形神困乏貌。
引明陈子龙《寄赠密之》诗：“春后荒荒病，归来渺渺伤。”
黯淡的样子。