xuān yōng
xuān hōng
xuān áo
xuān bèi
xuān fán
xuān huī
xuān bàng
xuān xiǎng
xuān yǐn
xuān hū
xuān kuì
xuān luàn
xuān zá
xuān bó
xuān hōng
xuān ràng
xuān téng
xuān huá
xuān xuān
xuān xiào
xuān nào
xuān cǎo
xuān fèi
xuān xiāo
xuān xiào
xuān dòu
xuān rǎo
xuān náo
xuān yán
xuān huán
xuān sù
xuān jǐ
xuān huá
xuān qiū
xuān zhēng
xuān tà
xuān fú
xuān dòng
xuān tián
xuān rán
xuān hài
xuān náo
xuān huān
xuān jiū
xuān tà
xuān shēng
xuān gòu
xuān mà
xuān cí
xuān yì
xuān náo
xuān jìng
xuān fèn
xuān tián
xuān fēn
xuān chán
xuān bō
xuān chēn
xuān yán
xuān hè
xuān tóu
xuān rǎng
xuān zào
xuān yú
xuān chuán
xuān tiān
⒈ 形容声音嘈杂。
引唐柳宗元《游朝阳岩遂登西亭》诗：“逍遥屏幽昧，澹薄辞喧呶。”
清钱谦益《似虞周翁八十序》：“人声簫管，喧呶不可辨。”
⒉ 闹嚷；争吵。见“諠詉”。
引宋吴曾《能改斋漫录·神仙鬼怪》：“二人仓皇，收拾不及。因之喧呶争夺，卒压死二人。”
清叶燮《原诗·外篇上》：“俗儒於杜（杜甫 ）则不敢难，若今人为之，则喧呶不休矣。”
冰心《南归》：“门外是笑骂声，叫卖声，喧呶声，争竞声。”