xuān yán
xuān xuān
xuān hōng
xuān jìng
xuān xiào
xuān bó
xuān xiào
xuān yì
xuān zhēng
xuān chán
xuān tiān
xuān bō
xuān bèi
xuān zào
xuān xiǎng
xuān chuán
xuān tián
xuān cí
xuān shēng
xuān hōng
xuān luàn
xuān jiū
xuān zá
xuān náo
xuān fèi
xuān jǐ
xuān hè
xuān nào
xuān fēn
xuān náo
xuān fèn
xuān téng
xuān huá
xuān hū
xuān gòu
xuān rán
xuān dòu
xuān fán
xuān yōng
xuān rǎo
xuān huī
xuān huán
xuān sù
xuān yán
xuān chēn
xuān kuì
xuān qiū
xuān áo
xuān xiāo
xuān yǐn
xuān mà
xuān tà
xuān tián
xuān yú
xuān cǎo
xuān fú
xuān tóu
xuān huān
xuān huá
xuān náo
xuān dòng
xuān bàng
xuān rǎng
xuān ràng
xuān hài
xuān tà
⒈ 喧闹嘈杂。
引唐韩愈《听颖师弹琴》诗：“喧啾百鸟羣，忽见孤凤凰。”
宋文天祥《＜至扬州＞诗序》：“忽闻人声喧啾甚，自壁窥之，乃北骑数千自东而西。”
清唐孙华《闲居写怀》诗之九：“后堂颇爽塏，亦足避喧啾。”
⒉ 犹喧赫。
引明唐寅《世情歌》：“桑田变海海为洲，昔时声势空喧啾。”