xuān kuì
xuān dòu
xuān téng
xuān tà
xuān rǎo
xuān náo
xuān jiū
xuān hōng
xuān jìng
xuān tóu
xuān zào
xuān huī
xuān bàng
xuān áo
xuān yōng
xuān yán
xuān hōng
xuān huá
xuān fèi
xuān chuán
xuān dòng
xuān qiū
xuān tián
xuān ràng
xuān xiǎng
xuān náo
xuān xiào
xuān bó
xuān yǐn
xuān rán
xuān bō
xuān yì
xuān rǎng
xuān fēn
xuān fèn
xuān zhēng
xuān tián
xuān huá
xuān yú
xuān chēn
xuān luàn
xuān chán
xuān yán
xuān xuān
xuān fán
xuān fú
xuān hài
xuān huán
xuān hū
xuān sù
xuān xiào
xuān xiāo
xuān cí
xuān gòu
xuān jǐ
xuān tà
xuān shēng
xuān nào
xuān náo
xuān bèi
xuān tiān
xuān zá
xuān mà
xuān huān
xuān cǎo
xuān hè
hAo86.喧豗xuānhuī
(1) 发出轰响，也指轰响声
例一夜大雪风喧豗。——苏舜钦《城南归值大风雪》英bustle⒈ 形容轰响。
引唐李白《蜀道难》诗：“飞湍瀑流争喧豗，砯崕转石万壑雷。”
冯至《北游》诗：“锣鼓的喧豗振破了天，鸡鸭的残骸扔遍了地。”
⒉ 犹纷纭；纷扰。
引明宋濂《济公塔铭》：“异言喧豗，而莫之适从矣。”
清钱谦益《赠别胡静夫序》：“视斯世喧豗訾謷，非有意屏之，道有所不谋，神有所不予也。”
梁启超《新中国未来记》第五回：“你想黄克强李去病二人本来心里头又是忧国，又是思家，已是没情没绪，何况在这喧豗混杂的境界，如何受得！”
喧闹之声。 宋徐铉《稽神录·豫章中官》：“聚语諠豗，如前所闻。”
明徐渭《抱琴美人图》诗：“冰絃写离愁，洞閤远諠豗。”
纷乱吵闹的声音。