wò cán
wò yǐ
wò bīng
wò zhé
wò hù
wò zhì
wò dǎo
wò yī
wò fú
wò hǔ
wò xuě
wò rù
wò nèi
wò yǐn
wò fān
wò chuáng
wò yún
wò dōng
wò zhèn
wò bìng
wò jiǎn
wò shì
wò shè
wò chuáng
wò tà
wò fáng
wò chǔ
wò dǐ
wò gǔ
wò jí
wò dān
wò lóng
wò pù
wò qǐ
wò fān
wò bēi
wò pù
wò jiǎ
wò gǔ
wò chē
niè xuě
jī xuě
bìn xuě
jiàng xuě
shuāng xuě
pēn xuě
fēi xuě
mǐ xuě
hán xuě
yuán xuě
jiàng xuě
cháo xuě
hóng xuě
dòng xuě
hào xuě
qíng xuě
hè xuě
kū xuě
cù xuě
yìng xuě
huàn xuě
ruì xuě
yù xuě
zǎo xuě
jìng xuě
hóng xuě
kuài xuě
kē xuě
bīng xuě
tāng xuě
yán xuě
gān xuě
chǐ xuě
tián xuě
dié xuě
xǐ xuě
shǔ xuě
gǔ xuě
chǔ xuě
méi xuě
biàn xuě
tūn xuě
míng xuě
xiōng xuě
ōu xuě
yān xuě
jiān xuě
qín xuě
zhào xuě
méi xuě
dié xuě
yún xuě
fān xuě
yǐng xuě
cán xuě
shū xuě
qīng xuě
hàn xuě
xiè xuě
dān xuě
biàn xuě
bái xuě
shòu xuě
dà xuě
zuò xuě
zǎi xuě
ái xuě
jiāng xuě
fēn xuě
wù xuě
huá xuě
pò xuě
zhān xuě
jì xuě
fèi xuě
bào xuě
yù xuě
bào xuě
tà xuě
fēng xuě
miàn xuě
shǔ xuě
niàng xuě
huā xuě
xiàn xuě
miàn xuě
yíng xuě
míng xuě
là xuě
huáng xuě
wò xuě
kè xuě
huí xuě
sù xuě
sōng xuě
lú xuě
hè xuě
jī xuě
zhāo xuě
yǒng xuě
chāo xuě
fēn xuě
lí xuě
lì xuě
chū xuě
líng xuě
lì xuě
pī xuě
zhǔ xuě
⒈ 《后汉书·袁安传》“后举孝廉” 李贤注引晋周斐《汝南先贤传》：“时大雪积地丈餘。 洛阳令身出案行，见人家皆除雪出，有乞食者。至袁安门，无有行路，谓安已死。令人除雪入户，见安僵卧。问何以不出。
引安曰‘大雪人皆饿，不宜干人。’令以为贤，举为孝廉。”
又三国魏焦先亦有“卧雪”故事。 晋皇甫谧《高士传·焦先》：“后野火烧其庐， 先因露寝，遭冬雪大至， 先袒卧不移，人以为死，就视如故。”
后遂以“卧雪”为安贫清高的典实。 唐皇甫曾《酬郑侍御秋夜见寄》诗：“袁公方卧雪，尺素及柴荆。”
东汉袁安在大雪时僵卧家中，为洛阳县令出巡时所发现，问曰：「人皆出外行乞，你为何不出？」袁安回答：「大雪之间，人人皆饿，不宜求人。」县令遂因其贤而举为孝廉的故事。见《后汉书．卷四五．袁安传》唐．李贤．注。后用以比喻安贫廉节的操守。唐．皇甫曾〈酬郑侍御秋夜见寄〉诗：「袁公方卧雪，尺素及柴荆。」
卧wò(1)（动）躺下：～倒｜仰～。(2)（动）动物趴下。(3)（名）睡觉用的：～具｜～室。
雪读音：xuě雪xuě(1)（名）空气中降落的白色结晶；是气温降到0℃以下时；空气中水蒸气凝结而成的。(2)（名）颜色或光彩像雪的：～亮。(3)（名）姓。雪xuě（动）洗掉（耻辱、仇恨、冤枉）：～耻｜～恨。