kuáng tóng
zhòng tóng
pú tóng
nòng tóng
tóu tóng
mǎ tóng
chōng tóng
jiǎo tóng
péng tóng
ào tóng
gē tóng
qiáo tóng
hái tóng
shān tóng
mù tóng
jiā tóng
méi tóng
zǐ tóng
yú tóng
bào tóng
lǎo tóng
niú tóng
dān tóng
bào tóng
yín tóng
tiáo tóng
nǚ tóng
cūn tóng
bì tóng
rǎng tóng
gēng tóng
nèi tóng
qīng tóng
huáng tóng
diān tóng
mén tóng
xíng tóng
gē tóng
yōu tóng
zhuān tóng
ā tóng
luán tóng
gōng tóng
bǎng tóng
qí tóng
qín tóng
chèn tóng
shēng tóng
jú tóng
xué tóng
jié tóng
ér tóng
yòu tóng
tíng tóng
bā tóng
zǐ tóng
qí tóng
chéng tóng
ér tóng
huán tóng
lè tóng
yāo tóng
guàn tóng
ái tóng
ān tóng
mí tóng
xiāng tóng
wén tóng
jīn tóng
míng tóng
méng tóng
dào tóng
wán tóng
zhōng tóng
zhì tóng
mán tóng
líng tóng
rú tóng
儿童értóng
(1) 年纪小于少年的幼孩
例儿童相见不相识。——唐·贺知章《回乡偶书》英children未成年的男女。
1.嬰孩。
2.特指男孩。
3.兒女對父母的自稱。
4.南北朝時有對兄亦自稱“兒”者。
5.父母對兒女的稱呼。
6.古代年輕女子的自稱。
7.對年少男子的稱呼。
8.對情人的昵稱。猶言心肝。
9.輕蔑之詞，猶言小子。
10.人。
11.雄性。
12.詞尾。名詞詞尾。
13.詞尾。動詞詞尾。
14.詞尾。形容詞詞尾。
15.詞尾。量詞詞尾。
童读音：tóng童tóng(1)（名）儿童；小孩子：顽～｜幼～。(2)（形）指没结婚的：～男｜～女。(3)（名）（～儿）旧时指未成年的仆人。(4)秃：～山。(5)（名）奴仆。(6)（Tónɡ）姓。