gē mí
gē ér
gē qìng
gē shàn
gē xíng
gē mài
gē guǎn
gē zòu
gē tóng
gē zhū
gē yǒng
gē cí
gē yú
gē pāi
gē chàng
gē chén
gē yáo
gē jì
gē lè
gē yuè
gē lóu
gē zhuàn
gē biàn
gē fèng
gē jì
gē shǔ
gē láng
gē tóu
gē huān
gē bǎn
gē gǔ
gē bǎng
gē xiǎng
gē zhé
gē sòng
gē rén
gē yùn
gē tóng
gē wèi
gē xì
gē shēng
gē chǎng
gē běn
gē diào
gē kū
gē nǚ
gē guǎn
gē zi
gē tǒng
gē qì
gē shén
gē yún
gē lí
gē zhōu
gē hóu
gē shī
gē qǔ
gē jué
gē yín
gē xián
gē è
gē yán
gē chuī
gē yáo
gē fǎng
gē kù
gē sī
gē xīng
gē bó
gē shé
gē jī
gē xiào
gē shēng
gē hū
gē sòng
gē xiào
gē wǔ
gē sòng
gē xū
gē jù
gē zhōng
gē bàn
gē tán
gē gōng
gē liáng
gē què
gē wǔ
gē cí
gē tàn
gē shǒu
gē tái
gē yǒng
gē ōu
gē dài
gē pǔ
gē yín
gē bài
gē fěng
gē zhāng
gē zhuàn
gē líng
gē bǎn
gē kuò
gē piān
gē fēng
gē táng
gē gē
gē ǒu
zhōng tóng
shān tóng
gē tóng
ā tóng
mán tóng
ér tóng
yòu tóng
xiāng tóng
gēng tóng
pú tóng
mǎ tóng
hái tóng
jīn tóng
dào tóng
qīng tóng
guàn tóng
cūn tóng
kuáng tóng
ér tóng
zǐ tóng
mí tóng
chéng tóng
qí tóng
nèi tóng
qí tóng
xué tóng
jiā tóng
diān tóng
líng tóng
gē tóng
luán tóng
xíng tóng
mén tóng
bǎng tóng
rú tóng
méi tóng
bào tóng
huán tóng
péng tóng
gōng tóng
zhuān tóng
huáng tóng
bì tóng
ào tóng
chèn tóng
zhòng tóng
jiǎo tóng
dān tóng
bào tóng
yín tóng
niú tóng
tiáo tóng
zhì tóng
tóu tóng
chōng tóng
zǐ tóng
rǎng tóng
wén tóng
nòng tóng
lè tóng
míng tóng
ān tóng
jú tóng
bā tóng
yāo tóng
nǚ tóng
tíng tóng
wán tóng
méng tóng
yú tóng
ái tóng
shēng tóng
yōu tóng
lǎo tóng
jié tóng
qín tóng
qiáo tóng
mù tóng
⒈ 亦作“歌僮”。以歌唱为生的儿童。
引《后汉书·宦者传序》：“嬙媛、侍儿、歌童、舞女之玩，充备綺室。”
《晋书·贾充传》：“歌僮舞女，选极一时。”
北周庾信《汉高祖置酒沛宫赞》：“还迎故老，更召歌童。”
清李渔《闲情偶寄·演习·选剧》：“词曲佳而搬演不得其人，歌童好而教率不得其法，皆是暴殄天物。”
歌gē(1)（名）歌曲：民～｜山～儿｜唱一个～儿。(2)（动）唱：～者｜高～一曲。
童读音：tóng童tóng(1)（名）儿童；小孩子：顽～｜幼～。(2)（形）指没结婚的：～男｜～女。(3)（名）（～儿）旧时指未成年的仆人。(4)秃：～山。(5)（名）奴仆。(6)（Tónɡ）姓。