mán huà
mán tóng
mán xuē
mán jūn
mán jiāng
mán chá
mán yì
mán luò
mán huāng
mán yín
mán jiāo
mán qiáng
mán huā
mán chàng
mán mò
mán qiáng
mán gū
mán wéi
mán xuē
mán xī
mán zuò
mán chuán
mán tǔ
mán jūn
mán lì
mán nán
mán pái
mán guǒ
mán chóng
mán tuó
mán jiān
mán hàn
mán yāo
mán shì
mán sú
mán guǎng
mán dǐ
mán jìn
mán jī
mán jīng
mán yīn
mán chù
mán nú
mán yí
mán mò
mán pó
mán bó
mán téng
mán chuí
mán zōu
mán bù
mán xìng
mán lǔ
mán shū
mán qiú
mán zhàng
mán zhǐ
mán qì
mán hèng
mán zhān
mán shēng
fǔ kuài
mán gē
mán lǐ
mán huì
mán jiǔ
mán yáo
mán sài
mán dòng
mán cūn
mán zhā
mán liáo
mán zhēn
mán kē
mán yān
mán dí
mán chán
mán tóu
mán chù
mán lì
mán zuò
mán pí
mán chǔ
mán jǐn
mán yǔ
mán rén
mán jiǎo
mán yě
mán niáng
mán mò
mán zú
mán ér
mán shì
mán gǔ
mán qí
mán tóng
mán jīng
mán dàn
mán bó
mán kè
mán zhuāng
mán biān
mán zuǒ
mán yǒng
mán fāng
mán xián
mán fǔ
mán gōng
mán yí
mán qín
mán huò
mán fú
mán hé
mán guō
mán mán
mán jì
mán mò
mán bào
mán lǐ
mán máo
mán chuáng
mán wáng
mán lì
mán yáo
mán zi
mán xià
mán kòu
mán tíng
mán jué
mán gàn
mán mín
jiā tóng
rǎng tóng
bào tóng
wén tóng
yōu tóng
huán tóng
qīng tóng
tiáo tóng
ér tóng
yāo tóng
tíng tóng
zhì tóng
ái tóng
hái tóng
jié tóng
nèi tóng
jú tóng
dào tóng
wán tóng
nòng tóng
yú tóng
ān tóng
chōng tóng
mǎ tóng
méng tóng
jīn tóng
míng tóng
shēng tóng
ā tóng
méi tóng
zhuān tóng
ào tóng
mí tóng
zǐ tóng
líng tóng
yòu tóng
xíng tóng
mén tóng
diān tóng
lè tóng
ér tóng
cūn tóng
bǎng tóng
pú tóng
nǚ tóng
lǎo tóng
xiāng tóng
gē tóng
rú tóng
xué tóng
chèn tóng
mù tóng
niú tóng
huáng tóng
tóu tóng
dān tóng
bào tóng
guàn tóng
qiáo tóng
chéng tóng
mán tóng
péng tóng
gōng tóng
qí tóng
qí tóng
jiǎo tóng
zhōng tóng
yín tóng
shān tóng
zǐ tóng
gēng tóng
gē tóng
qín tóng
zhòng tóng
bì tóng
luán tóng
bā tóng
kuáng tóng
⒈ 亦作“蛮僮”。南方的童仆。
引宋梅尧臣《茶磨》诗之二：“欲将雀舌成云末，三尺蛮童一臂旋。”
宋陆游《林亭书事》诗：“约束蛮僮收药富，催呼稚子晒书忙。”
蛮mán(1)（形）粗野；凶恶；不通情理：野～｜～不讲理。(2)（名）我国古代称南方的民族。(3)（副）〈方〉很；挺：～好。
童读音：tóng童tóng(1)（名）儿童；小孩子：顽～｜幼～。(2)（形）指没结婚的：～男｜～女。(3)（名）（～儿）旧时指未成年的仆人。(4)秃：～山。(5)（名）奴仆。(6)（Tónɡ）姓。