chōng tóng
gē tóng
jīn tóng
tíng tóng
qí tóng
tóu tóng
líng tóng
yín tóng
dān tóng
mù tóng
ào tóng
ā tóng
bào tóng
ái tóng
jú tóng
yāo tóng
qí tóng
pú tóng
qín tóng
zǐ tóng
nǚ tóng
yōu tóng
shān tóng
péng tóng
mán tóng
gōng tóng
dào tóng
mí tóng
bǎng tóng
nòng tóng
xiāng tóng
zhòng tóng
chéng tóng
zhuān tóng
hái tóng
nèi tóng
cūn tóng
gēng tóng
míng tóng
shēng tóng
ān tóng
mǎ tóng
qiáo tóng
mén tóng
jiā tóng
yú tóng
yòu tóng
xué tóng
méi tóng
ér tóng
diān tóng
bā tóng
zhōng tóng
rú tóng
gē tóng
kuáng tóng
qīng tóng
jiǎo tóng
zhì tóng
chèn tóng
guàn tóng
zǐ tóng
bì tóng
wén tóng
ér tóng
luán tóng
niú tóng
lǎo tóng
jié tóng
tiáo tóng
lè tóng
bào tóng
huáng tóng
wán tóng
xíng tóng
méng tóng
rǎng tóng
huán tóng
幼童。
北魏郦道元《水经注·滱水》：“孌婉丱童及弱年崽子，或单舟採菱，或叠舸折芰。” 宋欧阳修《日本刀歌》：“其先徐福诈秦民，採药淹留丱童老。”
指童仆。
唐薛用弱《集异记·叶法善》：“一叟曰：‘挈棋局与席偕来！’须臾，丱童如命设度沙上。”
1. 古代儿童束的上翘的两只角辫。
2. 年幼。
童读音：tóng童tóng(1)（名）儿童；小孩子：顽～｜幼～。(2)（形）指没结婚的：～男｜～女。(3)（名）（～儿）旧时指未成年的仆人。(4)秃：～山。(5)（名）奴仆。(6)（Tónɡ）姓。