pàn chén
pàn luàn
pàn huàn
pàn gōng
pàn yuē
pàn sàn
pàn shì
pàn péng
pàn xīn
pàn láo
pàn yá
pàn nì
pàn lì
pàn lǜ
pàn wáng
pàn lí
pàn jì
pàn yàn
pàn àn
pàn jiè
pàn fèi
pàn dào
pàn méng
pàn huàn
pàn yuán
pàn děng
pàn zhì
pàn xìn
fǎ àn
suí àn
fēng àn
yá àn
yán àn
le àn
tú àn
yán àn
niè àn
suì àn
shān àn
lǒng àn
xíng àn
cǐ àn
bó àn
kào àn
léi àn
ào àn
dī àn
liè àn
duàn àn
biān àn
chì àn
chéng àn
gé àn
zhǎn àn
yá àn
mù àn
yǐn àn
qǐ àn
qīng àn
pán àn
hé àn
yí àn
bà àn
yì àn
hú àn
wéi àn
jué àn
pāi àn
qì àn
xuān àn
hù àn
dī àn
léng àn
guī àn
chā àn
kāi àn
pàn àn
kuí àn
dài àn
zuǒ àn
jīn àn
liǎng àn
piān àn
jué àn
bǎn àn
tián àn
yān àn
hǎi àn
gāo àn
táng àn
kēng àn
yě àn
chǔ àn
wù àn
shàng àn
tuí àn
què àn
wú àn
míng àn
hé àn
liǔ àn
dēng àn
guǎng àn
jiāo àn
kǒu àn
bǐ àn
kēng àn
bāng àn
jué àn
sào àn
jiā àn
fēng àn
lín àn
yáo àn
duì àn
hù àn
mí àn
dào àn
niè àn
qí àn
xíng àn
lí àn
qì àn
hú àn
wěi àn
qiáng àn
yīn àn
yá àn
yù àn
mǒ àn
pàn àn
ào àn
⒈ 放纵任性。
引《汉书·司马相如传下》：“沛艾赳螑仡以佁儗兮，放散畔岸驤以孱颜。”
颜师古注：“畔岸，自纵之貌也。”
⒉ 边际。
引唐韩愈《上襄阳于相公书》：“閤下负超卓之奇材，蓄雄健之俊德，浑然天成，无有畔岸。”
宋苏轼《荀卿论》：“茫乎不知其畔岸而非远也，浩乎不知其津涯而非深也。”
清恽敬《读＜孟子＞二》：“孟子皆以仁义言之，言良知良能亦然，则言实矣，岂如后儒之无畔岸哉！”
⒊ 范围，限制。
引清曾国藩《孙芝房侍讲＜刍论＞序》：“尝欲集盐漕赋税国用之经，别书一编，傅於秦书之次，非徒广己於不可畔岸之域，先圣製礼之体之无所不賅，固如是也。”
黎庶昌《＜续古文辞类纂＞序》：“曾氏之学，盖出於桐城，固知其与姚先生之旨合，而非广己於不可畔岸也。”
畔pàn(1)（名）（江湖道路等）旁边；附近：湖～｜路～｜桥～｜枕～。(2)（名）田地的边境。(3)〈古〉又同‘叛’。
岸读音：àn岸àn(1)（名）江河湖海等水边的陆地：彼～｜海～｜～边｜口～。(2)（形）〈书〉高大；高傲：伟～｜傲～｜魁～。