tóng chǐ
tóng tóng
tóng shù
tóng chèn
tóng ruò
tóng gōng
tóng cháng
tóng róng
tóng mǎ
tóng mù
tóng wū
tóng hái
tóng wán
tóng sì
tóng kū
tóng nǚ
tóng niú
tóng liàn
tóng rú
tóng yán
tóng dié
tóng nán
tóng sūn
tóng gē
tóng shǒu
tóng qù
tóng shān
tóng láng
tóng tǔ
tóng jiǎo
tóng yáo
tóng lì
tóng láng
tóng juàn
tóng xīn
tóng shēn
tóng mù
tóng zǐ
tóng zhēn
tóng guān
tóng xué
tóng yǔ
tóng diān
tóng hūn
tóng qiè
tóng nián
tóng yán
tóng xī
tóng lì
tóng pú
tóng guān
tóng yú
tóng ér
tóng méng
tóng yǎng
tóng zhì
tóng tū
tóng zhuāng
tóng yáng
tóng sǒu
tóng gǔ
tóng yá
tóng jī
tóng miào
tóng yáo
tóng guàn
⒈ 幼小；童年。
引《后汉书·皇后纪下·安思阎皇后》：“显景诸子年皆童齔，并为黄门侍郎。”
《旧唐书·裴休传》：“休志操坚正，童齔时，兄弟同学於济源别墅。”
王闿运《郭新楷传》：“童齔颖异，数岁丧父，孤居长沙。”
⒉ 指小儿。
引《北史·韩麒麟传》：“假令一处弹筝、吹笛，缓舞长歌；一处严师苦训，诵诗讲礼，宣令童齔，任意所从。”
《隋书·食货志》：“於是譎诡赋税，异端俱起，赋及童齔，算至船车。”
童tóng(1)（名）儿童；小孩子：顽～｜幼～。(2)（形）指没结婚的：～男｜～女。(3)（名）（～儿）旧时指未成年的仆人。(4)秃：～山。(5)（名）奴仆。(6)（Tónɡ）姓。
龀读音：chèn龀chèn（动）〈文〉儿童乳牙脱落；长出恒牙：～年（童年）｜～童（儿童）。