tóng guān
tóng xī
tóng miào
tóng nǚ
tóng liàn
tóng xué
tóng jiǎo
tóng shǒu
tóng yú
tóng ruò
tóng sì
tóng sūn
tóng chèn
tóng zhēn
tóng shēn
tóng mù
tóng hūn
tóng sǒu
tóng cháng
tóng gē
tóng láng
tóng shù
tóng tǔ
tóng gōng
tóng róng
tóng qù
tóng zhuāng
tóng méng
tóng jī
tóng juàn
tóng guàn
tóng tū
tóng zǐ
tóng nán
tóng zhì
tóng xīn
tóng guān
tóng yá
tóng rú
tóng ér
tóng qiè
tóng lì
tóng shān
tóng hái
tóng lì
tóng yáng
tóng pú
tóng yán
tóng láng
tóng wán
tóng gǔ
tóng mǎ
tóng yán
tóng yǔ
tóng wū
tóng niú
tóng yáo
tóng chǐ
tóng kū
tóng nián
tóng mù
tóng yáo
tóng tóng
tóng dié
tóng diān
tóng yǎng
⒈ 儿童；幼年。
引汉蔡邕《童幼胡根碑》：“嗟童孺之夭逝兮，伤慈母之肝情。”
《南史·范元琰传》：“元琰时童孺，哀慕尽礼。”
唐储光羲《贻王侍御出台掾丹阳》诗：“纷吾家延州，结友在童孺。”
清汪琬《跋＜拟明史侯岐曾传＞后》：“指书生为强寇，丽童孺以极刑，勾连瓜蔓，抄掠不已。”
⒉ 指阅世未深的青年。
引宋范仲淹《上执政书》：“远恶之官，多在寒族；权贵之子，鲜离上国。况百司者，朝廷之纲纪，风教之户牖，咸在童孺，曾无激扬。”
童tóng(1)（名）儿童；小孩子：顽～｜幼～。(2)（形）指没结婚的：～男｜～女。(3)（名）（～儿）旧时指未成年的仆人。(4)秃：～山。(5)（名）奴仆。(6)（Tónɡ）姓。
孺读音：rú孺rú（名）小孩子：～子｜妇～。