tóng hái
tóng sǒu
tóng qù
tóng shù
tóng rú
tóng xué
tóng yán
tóng niú
tóng shān
tóng zhì
tóng ér
tóng yáng
tóng hūn
tóng liàn
tóng gē
tóng lì
tóng ruò
tóng xīn
tóng yǎng
tóng yǔ
tóng shēn
tóng chǐ
tóng nǚ
tóng yán
tóng miào
tóng jiǎo
tóng juàn
tóng guàn
tóng sì
tóng nán
tóng láng
tóng guān
tóng nián
tóng pú
tóng yá
tóng zhuāng
tóng dié
tóng méng
tóng qiè
tóng tǔ
tóng diān
tóng shǒu
tóng cháng
tóng lì
tóng gōng
tóng jī
tóng yáo
tóng zǐ
tóng chèn
tóng zhēn
tóng wū
tóng róng
tóng tū
tóng mù
tóng mǎ
tóng sūn
tóng guān
tóng gǔ
tóng yáo
tóng yú
tóng láng
tóng tóng
tóng xī
tóng wán
tóng kū
tóng mù
mǎi hūn
jī hūn
chén hūn
tóu hūn
bó hūn
guān hūn
dàn hūn
qiú hūn
chóu hūn
yǔ hūn
lián hūn
fā hūn
lài hūn
zǎo hūn
zhòu hūn
chán hūn
chī hūn
yī hūn
xiōng hūn
yán hūn
wàng hūn
chén hūn
luàn hūn
yín hūn
jié hūn
xiǎo hūn
tōng hūn
yūn hūn
qǐng hūn
wán hūn
yè hūn
mào hūn
yín hūn
chài hūn
dōng hūn
kuáng hūn
diàn hūn
shěn hūn
mài hūn
zhì hūn
máo hūn
shěng hūn
fā hūn
chéng hūn
yāo hūn
shén hūn
míng hūn
àn hūn
pò hūn
mái hūn
tóng hūn
zuì hūn
qì hūn
dàn hūn
dà hūn
míng hūn
rè hūn
xuǎn hūn
hé hūn
lè hūn
dú hūn
chù hūn
dìng hūn
chū hūn
yōu hūn
dān hūn
mào hūn
mí hūn
wài hūn
cháo hūn
āi hūn
yín hūn
qún hūn
lùn hūn
cái hūn
mèn hūn
zhòng hūn
lǎo hūn
fēn hūn
huáng hūn
jǐng hūn
⒈ 愚昧无知。
引《国语·晋语四》：“聋聵不可使听，童昏不可使谋。”
韦昭注：“童，无智；昏，闇乱也。”
晋陆机《演连珠》之二六：“利尽万物，不能叡童昏之心。”
唐韩愈《上考功崔虞部书》：“求人之所甚利，其为不可，虽童昏实知之。”
严复《译＜天演论＞自序》：“祖父虽圣，何救子孙之童昏也哉！”
⒉ 指年幼无知者。
引《诗·郑风·褰裳》“狂童之狂也且” 毛传：“狂行童昏所化也。”
孔颖达疏：“童昏，谓年在幼童，昏闇无知。”
《隋书·李谔传》：“閭里童昏，贵游总丱，未窥六甲，先制五言。”
年幼无知。后用以比喻愚昧无知的人。《文选．陆机．演连珠五○首之二八》：「利尽万物，不能叡童昏之心。」也作「僮昏」。
童tóng(1)（名）儿童；小孩子：顽～｜幼～。(2)（形）指没结婚的：～男｜～女。(3)（名）（～儿）旧时指未成年的仆人。(4)秃：～山。(5)（名）奴仆。(6)（Tónɡ）姓。
昏读音：hūn昏hūn(1)（名）天刚黑的时候；黄昏：晨～。(2)（形）黑暗；模糊：～暗｜～黄｜～花。(3)（形）头脑迷糊；神志不清：～庸｜～头～脑。(4)（动）失去知觉：～厥｜～迷。〈古〉又同“婚”。