tóng cháng
tóng miào
tóng zhēn
tóng nán
tóng guān
tóng zhì
tóng chèn
tóng dié
tóng rú
tóng nǚ
tóng xīn
tóng qù
tóng xué
tóng chǐ
tóng qiè
tóng shēn
tóng hái
tóng yáo
tóng sì
tóng zǐ
tóng yǔ
tóng juàn
tóng tǔ
tóng yán
tóng wū
tóng ruò
tóng hūn
tóng yáo
tóng mǎ
tóng niú
tóng jiǎo
tóng liàn
tóng mù
tóng yú
tóng tū
tóng kū
tóng nián
tóng xī
tóng láng
tóng shǒu
tóng ér
tóng wán
tóng sūn
tóng róng
tóng lì
tóng yáng
tóng mù
tóng zhuāng
tóng shù
tóng shān
tóng pú
tóng yá
tóng lì
tóng guàn
tóng láng
tóng guān
tóng yǎng
tóng yán
tóng méng
tóng sǒu
tóng diān
tóng gǔ
tóng gē
tóng gōng
tóng tóng
tóng jī
⒈ 指童子；童年。丱，丱角，儿童发式。
引北齐颜之推《颜氏家训·勉学》：“蛮夷童丱，犹能以学成忠。”
《旧唐书·崔祐甫传》：“臣在童丱，即闻其説，信知古人以韦弦作戒，其益弘多。”
宋司马光《和钱君倚日本刀歌》：“其先徐福诈秦民，采药淹留童丱老。”
清顾炎武《梓潼篇赠李中孚》：“隐痛方童丱，严亲赴国仇。”
童tóng(1)（名）儿童；小孩子：顽～｜幼～。(2)（形）指没结婚的：～男｜～女。(3)（名）（～儿）旧时指未成年的仆人。(4)秃：～山。(5)（名）奴仆。(6)（Tónɡ）姓。
丱读音：guàn,kuàng[ guàn ]1. 古代儿童束的上翘的两只角辫。
2. 年幼。