sī míng
āi míng
yē míng
ěr míng
yīng míng
hè míng
lù míng
hǒu míng
hōng míng
luán míng
hé míng
wā míng
tuān míng
jīng míng
dòu míng
léi míng
fēi míng
zhēng míng
xiāo míng
gòu míng
gòng míng
jiàn míng
shè míng
guàn míng
yī míng
shēn míng
zì míng
yù míng
chán míng
lóng míng
jiū míng
xiào míng
hán míng
jī míng
xiào míng
yōng míng
chuǎn míng
bí míng
hóu míng
hū míng
yú míng
zhōng míng
yuān míng
jiāo míng
yīng míng
niú míng
zhōng míng
tà míng
bào míng
tuó míng
tí míng
cháng míng
fèng míng
qiāng míng
bēi míng
xiāo míng
háo míng
yín míng
hǒu míng
suān míng
⒈ 指野鸡鸣叫。古代认为是一种变异之兆。 《汉书·五行志中之下》：“《书序》又曰：‘ 高宗祭成汤，有蜚雉登鼎而雊。’ 祖己曰：‘惟先假王，正厥事。’ 刘向以为雉雊鸣者雄也，以赤色为主。於《易》，《离》为雉，雉，南方，近赤祥也。 刘歆以为羽虫之孽。参见“雉雊”。
引《易》有《鼎卦》，鼎，宗庙之器，主器奉宗庙者长子也。野鸟自外来，入为宗庙器主，是继嗣将易也。一曰，鼎三足，三公象，而以耳行。野鸟居鼎耳，小人将居公位，败宗庙之祀。野木生朝，野鸟入庙，败亡之异也。”
雄性野鸡鸣叫。
鸣读音：míng鸣míng(1)（动）（鸟兽或昆虫）叫：鸡～｜蝉～。(2)（动）发出声音；使发出声音：雷～｜耳～。(3)（动）表达；发表（情感、意见、主张）：～谢｜～冤。