hóu míng
jiāo míng
sī míng
lóng míng
zhōng míng
xiào míng
léi míng
yù míng
yín míng
chán míng
cháng míng
zhēng míng
dòu míng
hū míng
tuān míng
hé míng
hè míng
tí míng
hōng míng
zì míng
fēi míng
jīng míng
ěr míng
suān míng
xiāo míng
qiāng míng
jiàn míng
yú míng
luán míng
háo míng
shēn míng
tuó míng
chuǎn míng
jiū míng
hǒu míng
bēi míng
fèng míng
bào míng
jī míng
zhōng míng
xiào míng
guàn míng
yīng míng
shè míng
gòu míng
niú míng
āi míng
bí míng
gòng míng
yī míng
tà míng
yuān míng
yē míng
yīng míng
hǒu míng
lù míng
xiāo míng
yōng míng
wā míng
hán míng
(好工具.)嘶鸣sīmíng
(1) 指马放声鸣叫
例昂首嘶鸣英whinny;neigh;nicker⒈ (马)引声长鸣。
引《梁书·侯景传》:“所乘马,每战将胜,輒躑躅嘶鸣,意气骏逸。”
唐韩愈《驽骥》诗:“渴饮一斗水,饥食一束芻;嘶鸣当大路,志气若有餘。”
宋文莹《玉壶清话》卷八:“太宗御厩一马号‘碧云霞’…… 太宗甚爱。上樽餘沥时或令饮,则嘶鸣喜跃。”
峻青《黎明的河边·马石山上》:“山下的每一阵枪声,每一次战马的嘶鸣,都使人神经紧张很久。”
⒉ 咝咝作响。
引萧红《桥·初冬》:“在弟弟默默看着我的时候,在我的思想凝静得玻璃一般平的时候,壁间暖气管小小嘶鸣的声音都听得到了。”
马儿长声鸣叫。
嘶sī(1)(动)马叫。(2)(名)声音哑。
鸣读音:míng鸣míng(1)(动)(鸟兽或昆虫)叫:鸡~|蝉~。(2)(动)发出声音;使发出声音:雷~|耳~。(3)(动)表达;发表(情感、意见、主张):~谢|~冤。