gòu míng
hán míng
tí míng
dòu míng
cháng míng
zhōng míng
yuān míng
hǒu míng
hōng míng
yī míng
hǒu míng
shè míng
xiào míng
léi míng
jī míng
xiào míng
tuó míng
hóu míng
yīng míng
yù míng
qiāng míng
ěr míng
niú míng
yē míng
gòng míng
zhēng míng
bí míng
xiāo míng
xiāo míng
tà míng
jīng míng
lù míng
guàn míng
shēn míng
yú míng
yín míng
tuān míng
hè míng
fèng míng
wā míng
suān míng
bēi míng
luán míng
sī míng
jiàn míng
chán míng
jiū míng
hé míng
zhōng míng
chuǎn míng
zì míng
yōng míng
jiāo míng
fēi míng
yīng míng
āi míng
lóng míng
bào míng
hū míng
háo míng
嘤鸣yīngmíng
(1) (鸟)叫;鸟相和鸣，比喻寻求志同道合的朋友
例嘤鸣相召[.好工具]英chirp(2) 比喻朋友间同气相求
例下嘤鸣之榻，览切磋之诗，实后学快心事也。——《宛如约》英call forth a friend's response⒈ 鸟相和鸣。比喻朋友间同气相求或意气相投。
引语出《诗·小雅·伐木》：“嚶其鸣矣，求其友声。”
晋陆云《答兄平原》诗：“经彼乔木，有鸟嚶鸣，微物识儕，矧伊有情。”
南朝梁刘孝标《广绝交论》：“故絪緼相感，雾涌云蒸；嚶鸣相召，星流电激。”
明刘基《芳树》诗：“含华吐芬，嚶鸣满枝，君子有酒，以遨以嬉。”
清赵翼《消闲》诗：“眼前惜少嚶鸣友，海上由他逐臭夫。”
茅盾《＜新绿丛辑＞旨趣》：“嘤鸣求友之心，亦人人所共有。”
嘤yīng（拟）〈书〉形容鸟叫声。
鸣读音：míng鸣míng(1)（动）（鸟兽或昆虫）叫：鸡～｜蝉～。(2)（动）发出声音；使发出声音：雷～｜耳～。(3)（动）表达；发表（情感、意见、主张）：～谢｜～冤。