tán sēng
tán biàn
tán xù
tán yì
tán niáng
tán gòu
tán huà
tán zhǔ
tán yàn
tán jī
tán zhù
tán róng
tán miào
tán jué
tán chán
tán zī
tán qǐ
tán xū
tán tiān
tán yǔ
tán fēng
tán cóng
tán yì
tán duì
tán kè
tán dào
tán liào
tán jiāo
tán bó
tán cháo
tán xuè
tán yíng
tán lùn
tán jià
tán bǐng
tán biàn
tán jiàn
tán jù
tán cí
tán pái
tán yán
tán píng
tán xí
tán fēng
tán xiào
tán shuō
tán fǎng
tán fēi
tán zhōu
tán nián
tán yǎn
tán bīng
tán gǔ
tán wù
tán sù
tán jiàn
tán tǔ
tán pàn
tán xiào
tán xìng
tán lǐ
tán jiǎng
tán cí
tán jī
tán tuō
tán kōng
tán kuǎn
tán xì
tán yōu
tán xiè
tán bīn
tán jīng
tán yǒng
tán tán
tán lào
tán chēng
tán gōng
tán xuán
tán xīn
tán jīn
tán cì
tán tǔ
mèn tǔ
yīn tǔ
lú tǔ
ǒu tǔ
zhū tǔ
wù tǔ
qīng tǔ
ōu tù
yuě tǔ
tuī tǔ
tán tǔ
gòng tǔ
xián tǔ
cí tǔ
cí tǔ
yǎo tǔ
tūn tǔ
pēn tǔ
hāi tǔ
jù tù
gāng tǔ
yán tǔ
fā tǔ
tuò tǔ
yī tǔ
ǒu tù
hán tǔ
qìng tǔ
qīng tǔ
lù tǔ
谈吐tántǔ
(1) 指hAo86.言语应对
英style of conversation⒈ 犹谈论。
引南朝梁慧皎《高僧传·义解三·慧远》：“远善属文章，辞气清雅，席上谈吐，精义简要。”
《南史·贺革传》：“子徽，美风仪，能谈吐。”
元无名氏《冻苏秦》第一折：“我着人去请他来共话，听其谈吐，少开茅塞。”
⒉ 指说话时的措词和态度。
引茅盾《清明前后》第一幕：“从她的谈吐中就看得出她是一个好胜心颇高而且也颇有决断的人。”
谈话时的态度和措词。
谈(1)（动）说话或讨论：～论｜～心。(2)（名）所说的话：高～｜奇～。(3)（Tán）姓。
吐读音：tǔ,tù[ tǔ ]1. 使东西从口里出来：吐痰。吞吐。吐刚茹柔（吐出硬的，吃下软的；喻欺软怕硬）。
2. 放出，露出：高粱吐穗。吐故纳新。
3. 说出：吐话。一吐为快。