jǐng xié
jǐng mài
jǐng mù
jǐng pǔ
jǐng wā
jǐng kǎn
jǐng má
jǐng yì
jǐng yú
jǐng jiāng
jǐng méi
jǐng quán
jǐng shéng
jǐng lǘ
jǐng chuáng
jǐng yǎng
jǐng guàn
jǐng luò
jǐng zào
jǐng pēn
jǐng píng
jǐng gǔ
jǐng shí
jǐng zhòu
jǐng wèi
jǐng guān
jǐng xíng
jǐng xiè
jǐng jiù
jǐng lán
jǐng fù
jǐng tíng
jǐng tái
jǐng jìn
jǐng lǔ
jǐng yǎn
jǐng mǔ
jǐng jià
jǐng kē
jǐng gàn
jǐng yí
jǐng chuáng
jǐng wèi
jǐng huá
jǐng shōu
jǐng kǒng
jǐng hán
jǐng hù
jǐng méi
jǐng guǒ
jǐng kǒu
jǐng hàn
jǐng hàn
jǐng suì
jǐng cè
jǐng huā
jǐng jǐng
jǐng lǐ
jǐng yú
jǐng shù
jǐng shì
jǐng tǒng
jǐng mò
jǐng wā
jǐng tǎ
jǐng suì
jǐng diàn
jǐng yīn
jǐng zuó
jǐng shuì
jǐng xiù
jǐng wū
jǐng yán
jǐng luò
jǐng dǐ
jǐng qǔ
jǐng tián
jǐng lú
jǐng diàn
jǐng yǎn
jǐng lán
jǐng wèi
jǐng xīng
jǐng chǎng
jǐng héng
jǐng shì
jǐng sì
jǐng rán
jǐng gōng
jǐng xué
jǐng gàn
jǐng qú
jǐng fù
jǐng kǎn
jǐng shuǐ
jǐng yuān
jǐng chéng
jǐng dì
jǐng jìng
jǐng zào
kè fù
guó fù
kǒu fù
miǎn fù
yú fù
cái fù
rǒng fù
zhèng fù
gèng fù
bō fù
shū fù
qīng fù
shì fù
jiǎ fù
bū fù
fēng fù
lùn fù
shī fù
cháng fù
zhì fù
jiǔ fù
guān fù
bāng fù
bǎi fù
mǎi fù
qī fù
zhēng fù
gòng fù
shuì fù
jǐng fù
dú fù
yì fù
pái fù
chūn fù
shī fù
yú fù
juān fù
nóng fù
yáo fù
xiāng fù
suàn fù
dá fù
é fù
fēng fù
jiān fù
zá fù
bì fù
sāo fù
yáo fù
xiàn fù
jí fù
tiān fù
pián fù
wáng fù
jī fù
gòng fù
zhǐ fù
kè fù
yáo fù
cái fù
cí fù
què fù
sù fù
jūn fù
cí fù
bào fù
bǐng fù
hàn fù
gōng fù
gé fù
xiǎo fù
zū fù
tián fù
diào fù
chǔ fù
xiū fù
bié fù
péng fù
gǔ fù
bǐng fù
qiū fù
jūn fù
bì fù
jiǔ fù
xiè fù
mài fù
biān fù
máo fù
héng fù
dà fù
qiū fù
chēng fù
fú fù
zhòng fù
chōng fù
cǎo fù
shǔ fù
zé fù
xiū fù
dīng fù
píng fù
xī fù
zī fù
chá fù
cóng fù
guān fù
sān fù
chē fù
rǒng fù
děng fù
cáo fù
shàn fù
⒈ 古代行井田而纳贡赋，因用以称田赋。语本《周礼·地官·小司徒》“九夫为井……以任地事，而令其贡赋”。
引南朝宋鲍照《拟古》诗之六：“岁暮井赋讫，程课相追寻。”
唐陆贽《马燧浑瑊副元帅招讨河中制》：“授以师保之任，畴其井赋之养。”
宋欧阳修《除皇弟允初加食邑食实封余如故制》：“节旄并建，井赋兼增。”
井jǐng(1)（名）从地面往下凿成的能取水的深洞；洞壁多砌上砖石：水～｜一口～｜双眼～。(2)（名）形状像井的：矿～｜油～｜盐～｜竖～｜探～｜渗～｜天～。(3)（名）二十八宿之一。(4)（名）（Jǐnɡ）姓。井jǐng（形）形容整齐：～然｜～～有条。
赋读音：fù赋fù(1)（动）（上对下）交给：～予。(2)（名）旧指田地税：田～｜～税。(3)（名）我国古代文体；盛行于汉魏六朝；是韵文和散文的综合体。(4)（动）做（诗、词）：～诗一首。