xuān shì
xuān huāng
xuān hé
xuān bǐ
xuān qǔ
xuān shòu
xuān dǎo
xuān cì
xuān shǐ
xuān zhǎn
xuān chéng
xuān zhǒng
xuān lú
xuān ní
xuān zhé
xuān chén
xuān pái
xuān bái
xuān xíng
xuān duó
xuān kē
xuān huī
xuān míng
xuān yín
xuān dé
xuān qíng
xuān jié
xuān fā
xuān chì
xuān zhǐ
xuān xiě
xuān lìng
xuān dú
xuān hóng
xuān fǔ
xuān yáng
xuān zhēn
xuān chì
xuān ēn
xuān dá
xuān dǐ
xuān jì
xuān píng
xuān pàn
xuān zhèn
xuān xī
xuān chàng
xuān jiǎng
xuān fū
xuān liáo
xuān chà
xuān dào
xuān měi
xuān guāng
xuān jiào
xuān bù
xuān chàng
xuān yì
xuān tuǐ
xuān lǎng
xuān zhào
xuān dú
xuān huà
xuān biàn
xuān zhàn
xuān yán
xuān pái
xuān liú
xuān guǎng
xuān yā
xuān rǎn
xuān diào
xuān lú
xuān bō
xuān guàn
xuān yáng
xuān lòu
xuān chàng
xuān shì
xuān liè
xuān gǎng
xuān yì
xuān huàn
xuān xùn
xuān bào
xuān xuān
xuān shuō
xuān huà
xuān yín
xuān dá
xuān qì
xuān jiè
xuān chū
xuān fēng
xuān yù
xuān chuán
xuān gàn
xuān cí
xuān lè
xuān fù
xuān shì
xuān chì
xuān ài
xuān gào
xuān xiè
xuān quàn
xuān má
xuān tóu
xuān bèi
xuān chēng
xuān juàn
xuān xiè
xuān fáng
xuān fēng
xuān jiū
xuān zhǐ
xuān mìng
xiáng chàng
qīng chàng
yí chàng
biàn chàng
tián chàng
hān chàng
xīn chàng
fā chàng
sōng chàng
jiǎn chàng
sì chàng
xiǎo chàng
shū chàng
guàn chàng
pǔ chàng
qián chàng
kuài chàng
shùn chàng
dàn chàng
shuǎng chàng
jìng chàng
xié chàng
dí chàng
cài chàng
táo chàng
gǎn chàng
liè chàng
shēn chàng
huān chàng
wǎn chàng
cāo chàng
mù chàng
yuàn chàng
kuān chàng
liú chàng
jiāo chàng
sàn chàng
róng chàng
xuān chàng
míng chàng
páng chàng
shū chàng
gāi chàng
kāi chàng
xián chàng
xiū chàng
huō chàng
shū chàng
fēng chàng
qíng chàng
hóng chàng
píng chàng
yè chàng
tiáo chàng
tōng chàng
tiáo chàng
hóng chàng
gǔ chàng
bó chàng
hán chàng
fū chàng
lǎng chàng
xū chàng
qīng chàng
hé chàng
chōng chàng
qǔ chàng
yuǎn chàng
yí chàng
qià chàng
gāo chàng
jiū chàng
zhǐ chàng
⒈ 宣扬；传布。
引《诗·大雅·崧高》“四方于宣” 汉郑玄笺：“四方恩泽不至，则往宣畅之。”
《后汉书·顺帝纪》：“夷狄叛逆，赋役重数，内外怨旷，惟咎叹息。其遣光禄大夫案行，宣畅恩泽，惠此下民，勿为烦扰。”
明王守仁《答顾东桥书》：“圣学既远，霸术之传积渍已深，虽在贤知，皆不免於习染。其所以讲明修饰，以求宣畅光復於世者，仅足以增霸者之藩篱，而圣学之门墙遂不復可覩。”
⒉ 舒散；抒发。
引唐陆贽《奉天论赦书事条状》：“宣畅鬱堙，不可不洞开襟抱；洗刷疵垢，不可不盪去瘢痕。”
田北湖《论文章源流》：“圣人知声音之道，足以感人也，拊石截竹，八音克谐，定其律吕，授以节奏，调摄志气，宣畅性情，使闻其声者，油然愉快，游神宇下，含履中和。”
⒊ 流畅。
引《云笈七籤》卷三十：“﹝鼻﹞两孔之下源是死气之门，元生君严固守之，使精神宣畅于百节，血液盈满于千关。”
明李贽《读律肤说》：“故性格清彻者音调自然宣畅，性格舒徐者音调自然疏缓。”
宣xuān(1)（动）公开说出来；传播、散布出去：～德｜～读｜～传。(2)（动）疏导：～泄。(3)（动）宣召。(4)（名）指安徽宣城。(5)（名）指宣纸。(6)姓。
畅读音：chàng畅chàng(1)（形）无阻碍；不停滞：～通｜～达｜～行无阻。(2)（形）通快；尽情：～谈｜～所欲言。(3)姓。