sòng cí
sòng zhū
sòng rén
sòng jǐn
sòng chéng
sòng běn
sòng yùn
sòng xué
sòng cí
sòng xiāng
sòng xià
sòng fāng
sòng là
sòng mò
sòng què
sòng yàn
sòng zǐ
sòng cháo
sòng rú
sòng tíng
sòng nǚ
sòng dù
sòng lóng
sòng cí
sòng bǎn
sòng qiáng
sòng qiàn
sòng yù
sòng lú
hòu rú
qú rú
jù rú
yīng rú
zhū rú
yǎ rú
jùn rú
sòng rú
wěn rú
qú rú
lòu rú
shēng rú
dà rú
xióng rú
bà rú
mào rú
jù rú
shuò rú
míng rú
zōu rú
jiàn rú
dào rú
lǐ rú
lǔ rú
wěi rú
jiù rú
hán rú
jiān rú
chún rú
sù rú
sān rú
qiǎn rú
kēng rú
hóng rú
kuí rú
wén rú
yuān rú
qǔ rú
kù rú
luó rú
chún rú
bǐ rú
fǔ rú
yōng rú
pì rú
hóng rú
wài rú
sù rú
bā rú
lǎo rú
sú rú
mào rú
mào rú
quǎn rú
yú rú
shù rú
lǐ rú
yú rú
guī rú
dào rú
hóng rú
shī rú
shèng rú
pì rú
shì rú
pín rú
kēng rú
zhū rú
suān rú
lóu rú
pǔ rú
hóng rú
⒈ 宋代的儒者。一般指宋代理学家二程、朱熹等。参见“宋学”。
引明王世贞《与陈户部晦伯书》：“其稍上者，即操觚之士，攀西京，躡大历，厌薄宋儒，以为不足道。”
清纪昀《阅微草堂笔记·滦阳消夏录二》：“宋儒事事言理，此理从何面推求耶？”
清江藩《宋学渊源记》卷上：“苟非汉儒传经，则圣经贤传，久坠於地， 宋儒何能高谈性命耶？”
《二十年目睹之怪现状》第二五回：“你这个又是中了宋儒之毒，甚么‘六合之外，存而勿论’。”
宋代讲习并提倡理学的儒者。
宋sòng(1)（名）周朝国名；在今河南商丘一代。(2)（名）朝代。(3)（名）姓。
儒读音：rú儒rú(1)（名）春秋时以孔子为代表的学派：～术｜～生。(2)（名）旧时指读书人：～医｜老～。