shī láng
shī lǎo
shī gàn
shī chéng
shī gōng
shī yǎng
shī fu
shī gōng
shī yí
shī pó
shī wáng
shī fǔ
shī gū
shī mén
shī bó
shī qí
shī zhòng
shī fēng
shī lǜ
shī xiàng
shī shì
shī fu
shī jiàng
shī xùn
shī xué
shī jǔ
shī zǔ
shī lǚ
shī tǎ
shī mó
shī xīn
shī bó
shī shì
shī yuán
shī jiě
shī jiāo
shī diàn
shī dài
shī mǔ
shī dào
shī chuán
shī yǐn
shī zǐ
shī tú
shī shī
shī niáng
shī shēng
shī bǎo
shī mó
shī tài
shī gǔ
shī bǐ
shī chuán
shī zhǎng
shī shù
shī qī
shī dì
shī biǎo
shī mǔ
shī shuài
shī dé
shī rén
shī kuàng
shī yǔ
shī fàn
shī lì
shī shuō
shī kǎi
shī jì
shī bīng
shī fǎ
shī yé
shī zōng
shī jūn
shī xiōng
shī zhàng
shī zūn
shī yǒu
shī rú
shī yú
yuān rú
jùn rú
kēng rú
lòu rú
zōu rú
bà rú
suān rú
sù rú
dào rú
xióng rú
mào rú
wěn rú
hóng rú
shù rú
qú rú
pín rú
shī rú
dào rú
wěi rú
hán rú
luó rú
pì rú
lǐ rú
lǐ rú
shuò rú
jù rú
qǔ rú
guī rú
hóng rú
hóng rú
jiān rú
kuí rú
hóng rú
yǎ rú
mào rú
míng rú
chún rú
yīng rú
lǎo rú
quǎn rú
hòu rú
zhū rú
bǐ rú
qiǎn rú
dà rú
sān rú
fǔ rú
wài rú
kù rú
sòng rú
jù rú
shì rú
lóu rú
jiàn rú
shèng rú
jiù rú
pì rú
yú rú
lǔ rú
zhū rú
yú rú
yōng rú
bā rú
wén rú
kēng rú
sù rú
shēng rú
qú rú
pǔ rú
mào rú
sú rú
chún rú
⒈ 古代指教官或学官。
引《周礼·地官·大司徒》：“四曰联师儒，五曰联朋友。”
郑玄注：“师儒，乡里教以道艺者。”
宋叶适《送陈彦群》诗：“大郡得师儒，高文兴孝秀。”
明沉德符《野获编·督抚·郧变》：“自为疏逼李上之朝，委罪文吏及师儒，曲为诸弁卒解释。”
⒉ 指儒者、经师。
引元黄溍《日损斋笔记·辩史》：“殊不知国子太学博士、正録、武学博士、教諭，皆师儒之清选也。”
田北湖《论文章源流》：“三代相属，师儒讲授，用能出言成章，苟非专门，谓为鄙野，而后文章之道，褒然学术。”
1. 教人的人：老师。导师。师傅。师生。师徒。师德。良师益友。好（）为人师。
2. 擅长某种技术的人：工程师。医师。技师。
3. 效法：师法古人。
4. 榜样：师范。
5. 指由师徒或师生关系产生的：师母。师兄。师弟。师妹。
6. 对和尚或道士的尊称：法师。禅师。
7. 军队：会师。出师。
8. 军队的编制单位，团或旅的上一级：师长。师座。
9. 一国的首都：京师。
10. 姓。
儒读音：rú儒rú(1)（名）春秋时以孔子为代表的学派：～术｜～生。(2)（名）旧时指读书人：～医｜老～。