jiàn chǔ
huān chǔ
cè chǔ
jùn chǔ
sān chǔ
sàn chǔ
zhàng chǔ
bēi chǔ
biān chǔ
èr chǔ
xià chǔ
suān chǔ
běi chǔ
chen chǔ
fán chǔ
cōng chǔ
nán chǔ
kù chǔ
qiáo chǔ
kǔ chǔ
qí chǔ
xīn chǔ
qī chǔ
jí chǔ
dào chǔ
xī chǔ
jiǎ chǔ
jīng chǔ
bà chǔ
cháng chǔ
xīn chǔ
jī chǔ
péng chǔ
zhēn chǔ
shù chǔ
kǎo chǔ
tà chǔ
zé chǔ
hè chǔ
jiǎ chǔ
jǐ chǔ
chuí chǔ
xī chǔ
jùn chǔ
hán chǔ
chóu chǔ
jiǎ chǔ
cǎn chǔ
shēn chǔ
sù chǔ
zǔ chǔ
shāng chǔ
mán chǔ
héng chǔ
chuàng chǔ
páng chǔ
liǎng chǔ
chuí chǔ
cuò chǔ
huāng chǔ
āi chǔ
xīn chǔ
jī chǔ
xiàn chǔ
zhāng chǔ
kǎo chǔ
huī chǔ
huá chǔ
bǎng chǔ
cún chǔ
tòng chǔ
chuí chǔ
qīng chu
wú chǔ
píng chǔ
chuàng chǔ
⒈ 鞭打。
引清蒲松龄《聊斋志异·妾击贼》:“嫂击贼若豚犬,顾奈何俛首受挞楚?”
⒉ 引申为欺凌。
引鲁迅《集外集拾遗补编·中国地质略论》:“况吾中国,亦为孤儿,人得而挞楚鱼肉之。”
挞tà(动)〈书〉用鞭子或棍子打。
楚读音:chǔ楚chǔ(1)(形)〈书〉痛苦:苦~。(2)(名)牡荆;落叶灌木;开青色或紫色的穗状小花;鲜叶供药用。(3)古国名。在今湖南;湖北一带;战国七雄之一:~国。(4)姓。