hú yè
hú dié
hú shū
hú lù
hú jiāo
hú piào
hú xū
hú mò
hú tán
hú xīng
hú dòng
hú lái
hú cáo
hú gǒu
hú tū
hú guā
hú fú
hú jiǎo
hú lù
hú tiān
hú mào
hú bái
hú qiāng
hú yàn
hú yuè
hú yí
hú chá
hú yuè
hú lú
hú niǎn
hú jī
hú chá
hú chán
hú dào
hú dié
hú shū
hú lù
hú fēng
hú shào
hú kǎn
hú yán
hú zuò
hú rán
hú tóng
hú jiǎ
hú níng
hú chàn
hú hǒng
hú cái
hú zōu
hú fěn
hú tī
hú sūn
hú jiáo
hú má
hú lè
hú shuō
hú líng
hú fēng
hú rán
hú xǐ
hú lài
hú tu
hú lūn
hú shā
hú zhěng
hú yuán
hú chén
hú jié
hú ér
hú diào
hú yáng
hú yí
hú zī
hú dì
hú xiān
hú lu
hú qí
hú sāi
hú yán
hú chú
hú xíng
hú cāi
hú sēng
hú gǎo
hú zi
hú lǎo
hú bǐng
hú luàn
hú mǔ
hú lán
hú fēn
hú rán
hú dài
hú gōng
hú chěng
hú táo
hú dá
hú jiū
hú bù
hú shéng
hú bài
hú chái
hú chuáng
hú kè
hú cáo
hú dǐ
hú qín
hú suī
hú zuò
hú yǐ
hú shí
hú làng
hú hú
hú chǎn
hú chě
hú suàn
hú lí
hú dǎo
hú chuī
hú měng
hú nǎi
hú lǔ
hú qín
hú shì
hú yǔ
hú lái
hú lú
hú lù
hú wú
hú lóng
hú lún
hú chá
hú guǐ
hú qìn
hú yún
hú huà
hú xì
hú qiāo
hú zhī
hú jiā
hú qìn
hú sān
hú jī
hú cháo
hú qù
hú lí
hú wéi
hú chuáng
hú mò
hú zhōu
hú dí
hú mǎ
hú gǔ
hú chě
hú yōng
hú cháng
hú shòu
hú chuài
hú tóu
hú yàn
hú zhōu
hú guì
hú qì
hú huā
hú pàn
hú rén
hú chuǎng
hú qin
hú fēi
hú nòng
hú hé
hú běn
hú jiā
hú suī
hú chōu
hú yǎn
hú shān
hú lù
hú bì
hú fú
hú shǔ
hú chòu
hú tòng
hú dà
hú hùn
hú zhā
hú lōu
hú nào
hú yuàn
hú yùn
hú jiǎo
hú kǎo
hú lǔ
hú nú
hú dòu
hú tòng
hú ná
hú lián
hú liū
hú píng
hú bù
hú gǒu
hú qìn
hú bō
gòng sēng
tǔ sēng
bì sēng
zhēn sēng
kè sēng
jiǎng sēng
ní sēng
shèng sēng
fàn sēng
hú sēng
fán sēng
nà sēng
shī sēng
fān sēng
zuì sēng
jiǔ sēng
lǎo sēng
lǜ sēng
chán sēng
mén sēng
yì sēng
lín sēng
dào sēng
fàn sēng
dēng sēng
zhú sēng
dìng sēng
xué sēng
gāo sēng
pín sēng
kūn sēng
táng sēng
hàn sēng
míng sēng
kū sēng
tán sēng
⒈ 古代泛称西域、北地或外来的僧人。
引唐杜甫《寄刘峡州伯华使君四十韵》：“药囊亲道士，灰刼问胡僧。”
仇兆鳌注引曹毗《志怪》：“汉武帝穿昆明池极深，悉是灰墨，无復土。以问东方朔，曰：‘臣愚不足以知之，可问西域僧。’”
唐段成式《酉阳杂俎·天咫》：“计僧去五六坊，復有一少年，美如冠玉，骑白马，遂扣其门曰：‘适有胡僧到无？’ 布遽延入，具述胡僧事，其人吁嗟不悦。”
《宣和遗事》后集：“及入寺门，见有石鐫二金刚，并拱手对立。又见胡僧出迎。”
胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。
僧读音：sēng僧sēng（名）出家修行的男性佛教徒；和尚：～人｜～衣。