méng guì
méng bì
méng méng
méng hàn
méng zhì
méng bì
méng mì
méng xiū
méng hóng
méng fàn
méng yī
méng miàn
méng fū
méng huà
méng yào
méng zhào
méng yǎng
mēng piàn
méng gū
méng qī
mēng sōng
méng luò
méng shú
méng tóng
méng lóng
méng miè
méng chōng
méng qiú
méng bǎo
méng yī
méng chén
méng hòu
méng shòu
méng zá
méng lì
méng xū
méng shí
méng mào
méng lún
méng zǐ
méng tián
méng mào
méng mù
mēng rán
méng yì
méng mí
méng gǔ
méng bèi
měng hàn
méng guǎn
méng zhèng
méng mèi
méng yǎn
méng lóng
méng fá
méng chōng
méng sǒu
méng gǔ
méng zhì
méng lòu
méng fù
méng bǐ
méng hǒng
méng shì
méng dùn
méng miǎo
méng mèi
méng ēn
méng lóng
méng gòu
méng suō
méng qì
méng gài
méng róng
měng zú
méng xìng
méng mào
méng hòng
méng pí
méng yǒng
méng yuān
méng jī
méng dùn
méng huì
méng róng
méng méng
méng qì
méng sì
méng zé
méng nàn
mēng shì
méng lóng
méng shī
méng shān
méng qī
méng gōng
méng téng
méng zhí
méng lóng
méng ái
méng mò
méng guì
méng xué
méng méng
méng zhuāng
méng yǔ
méng mò
méng ān
méng méi
měng dǒng
méng kuò
méng jīn
méng zòu
méng lóng
méng hùn
méng yú
méng sǒu
méng sòng
méng miè
méng tóng
měng gǔ
méng yòu
méng jiū
⒈ 蒙蔽。
引《新唐书·哥舒翰高仙芝等传赞》：“玄宗虽为左右蒙瞽，然荒夺其明亦甚矣。”
⒉ 昏暗不明。
引郭沫若《豕蹄·柱下史入关》：“我晓得曲所以求全，枉所以示直，所以我故作蒙瞽，以示彰明。”
1. 盲人。 三国魏嵇康《声无哀乐论》：“今矇瞽面墙而不悟， 离娄照秋毫於百寻。”
金王若虚《谬误杂辨》：“至於此类，如辨白黑矣。而卤莽若是，其与矇瞽何异哉？”
清顾炎武《述古》诗之二：“后代尚清谈，土苴斥邹鲁。哆口论性道，捫籥同矇瞽。”
⒊ 乐官。古代多以盲人充任，故名。
引《旧唐书·元稹传》：“日益月滋，有诗句千餘首。其间感物寓意，可备矇瞽之风者有之。”
清钱谦益《和范致能燕山道中绝句》序：“吊古忧时，感叹天水、金源遗跡，援笔属和，情见乎辞，庶几效矇瞽之义焉。”
章炳麟《訄书·订文》附《正名杂义》：“其体废於史官，其业存於矇瞽，繇是二雅踵起，藉歌陈政，同波异澜，斯各为派别焉。”
1. 没有知识，愚昧：启蒙。发蒙。蒙昧。
2. 遮盖起来：蒙罩。蒙子。蒙蔽。
3. 受：承蒙。蒙难。蒙尘。蒙垢。
4. 形容雨点细小：蒙蒙细雨。
5. 姓。
6. 同“艨”。
瞽读音：gǔ瞽gǔ(1)〈书〉(2)瞎眼。(3)没有识别的。(4)古代乐师。