méng sǒu
měng zú
méng gōng
méng luò
méng méng
méng zhào
méng mào
méng shī
méng guì
méng hòu
méng sòng
méng lòu
méng shān
méng róng
méng yī
méng zá
méng lì
méng ēn
méng mèi
méng xué
méng shí
méng dùn
méng fū
méng zhuāng
méng guì
méng zhì
méng zhì
méng mèi
méng mào
méng chōng
méng ái
méng gài
méng xìng
méng yǔ
méng hàn
méng gǔ
méng suō
méng yī
méng shì
méng qī
méng yì
méng mí
méng bèi
méng tóng
méng yòu
méng lún
méng tóng
méng chōng
méng zhí
méng lóng
méng mì
méng gòu
méng nàn
mēng shì
méng qì
méng huà
mēng sōng
méng xū
méng téng
méng lóng
méng yǒng
méng sǒu
méng zhèng
méng mù
méng lóng
měng hàn
méng yú
méng méng
méng tián
méng zǐ
méng shòu
méng hòng
méng hùn
méng zé
méng miàn
méng qì
méng bì
méng mò
méng miè
méng kuò
méng shú
méng xiū
méng lóng
méng zòu
méng chén
měng dǒng
mēng piàn
méng qī
méng yǎn
méng jiū
méng guǎn
méng méng
méng fàn
méng yào
méng lóng
měng gǔ
méng mào
méng miǎo
méng qiú
méng bǎo
méng yǎng
méng mò
méng jīn
méng gǔ
méng fá
méng ān
mēng rán
méng bǐ
méng jī
méng hǒng
méng huì
méng bì
méng fù
méng gū
méng dùn
méng miè
méng lóng
méng méi
méng pí
méng sì
méng hóng
méng yuān
méng róng
⒈ 古代指宇宙形成前的混沌状态。
引汉王充《论衡·谈天》：“説《易》者曰：‘元气未分，浑沌为一。’儒书又言：‘溟涬濛澒，气未分之类也；及其分离，清者为天，浊者为地。’”
濛澒：1.广大无涯。 汉王逸《＜天问＞叙》：“既有解词，乃復多连蹇其文，濛澒其説。”
⒉ 混沌。
引汉王充《论衡·谈天》：“溟涬濛澒，气未分之类也。及其分离，清者为天，浊者为地。”
唐刘知几《史通·书志》：“体分濛澒，色著青苍，丹曦素魄之躔次，黄道紫宫之分野。”
1. 没有知识，愚昧：启蒙。发蒙。蒙昧。
2. 遮盖起来：蒙罩。蒙子。蒙蔽。
3. 受：承蒙。蒙难。蒙尘。蒙垢。
4. 形容雨点细小：蒙蒙细雨。
5. 姓。
6. 同“艨”。
澒读音：hòng,gǒng[ hòng ]1. 〔澒洞（tóng）〕弥漫无边，如“运清浊之澒澒兮，正重沓而并起。”