shēn xǔ
shēn lǐng
shēn zòu
shēn jié
shēn shēn
shēn xiān
shēn chè
shēn jù
shēn shì
shēn jiàn
shēn shū
shēn xù
shēn lìng
shēn zhì
shēn jiě
shēn fǔ
shēn jiè
shēn bái
shēn dǎo
shēn tǐng
shēn jiè
shēn zhù
shēn qǐng
shēn huō
shēn shí
shēn jiǎng
shēn fá
shēn jiù
shēn méng
shēn zhù
shēn gōng
shēn hèn
shēn gòu
shēn gù
shēn jìng
shēn shū
shēn chì
shēn hán
shēn shěn
shēn zhuó
shēn zhǎn
shēn yòu
shēn gào
shēn zǐ
shēn kòng
shēn dié
shēn chù
shēn kuǎn
shēn dìng
shēn sòng
shēn liè
shēn jiāo
shēn dí
shēn biàn
shēn fù
shēn chì
shēn xiè
shēn dōu
shēn yǎn
shēn biàn
shēn dàn
shēn zhāng
shēn jǐng
shēn chàng
shēn shǒu
shēn shāng
shēn shú
shēn xī
shēn wēi
shēn bào
shēn jìn
shēn liào
shēn duàn
shēn chì
shēn hè
shēn tǎo
shēn shuō
shēn lǐ
shēn zhǔ
shēn sù
shēn jiū
shēn shù
shēn bù
shēn biàn
shēn bá
shēn chén
shēn huà
shēn bàn
shēn xī
shēn jiǎn
shēn jǐng
shēn chì
shēn yuān
shēn biǎo
shēn dá
shēn jiàn
shēn yí
zhuō jù
fēi jù
bǐ jù
dàn jù
sǐ jù
jué jù
sāo jù
ǒu jù
fā jù
lì jù
lú jù
mì jù
bài jù
piān jù
zǐ jù
lěi jù
kè jù
shěng jù
yǐn jù
dǎo jù
fèi jù
jié jù
cóng jù
duǎn jù
pò jù
xī jù
biāo jù
piàn jù
jùn jù
xiǎo jù
dié jù
xié jù
chǐ jù
huán jù
chèn jù
guò jù
chán jù
de jù
cí jù
duì jù
duàn jù
qīng jù
jiǒng jù
xǐ jù
yú jù
lè jù
zhòng jù
huó jù
sǎn jù
qǐ jù
jié jù
dōu jù
dé jù
chéng jù
shé jù
dǔ jù
lián jù
shēn jù
háo jù
yīn jù
jiǎn jù
wěi jù
jū jù
lěng jù
qiāo jù
tí jù
màn jù
wén jù
xū jù
zhī jù
wú jù
zhāng jù
jí jù
yǎ jù
zhuó jù
xún jù
yì jù
dié jù
liàn jù
guǎn jù
diǎn jù
cí jù
suǒ jù
yán jù
yuān jù
lì jù
miào jù
rǒng jù
shǎng jù
sōu jù
lián jù
xuě jù
shǔ jù
de jù
zhuǎn jù
cháng jù
jiā jù
jí jù
zào jù
xióng jù
zú jù
pián jù
jié jù
jǐng jù
zì jù
lòu jù
liàn jù
lì jù
shēn jù
jù jù
dān jù
cuàn jù
yǔ jù
míng jù
zhú jù
chuí jù
jié jù
zhāi jù
fēn jù
yǔ jù
jiā jù
xiǎn jù
quán jù
chū jù
yāo jù
pái jù
bǐ jù
gé jù
zhǔ jù
jǐn jù
bì jù
sì jù
jì jù
pái jù
zhuì jù
yùn jù
pín jù
jué jù
niù jù
liú jù
bìng jù
⒈ 复姓。 春秋鲁有申句须。见《史记·孔子世家》。
申shēn(1)(动)说明;陈述:~言|三令五~。(2)(名)地支的第九位。参看〔干支〕。(3) 上海市的别称;(4) 姓氏;(5) 申时,旧式记时法,相当于十五点到十七点
句读音:jù,gōu[ jù ]1. 由词组成的能表示出一个完整意思的话:句子。句法。
2. 〔句读(dòu)〕古代称文词停顿的地方为“句”或“读”。
3. 量词,用于语言:三句话不离本行(háng)。