cāng qí
cāng zhú
cāng tái
cāng huáng
cāng qiú
cāng huáng
cāng mǎng
cāng táng
cāng yǎ
cāng chì
cāng yù
cāng rùn
cāng cuì
cāng yá
cāng shēng
cāng àn
cāng huá
cāng méng
cāng cén
cāng líng
cāng yú
cāng mín
cāng láng
cāng huáng
cāng ěr
cāng shū
cāng cù
cāng yán
cāng sì
cāng yín
cāng bái
cāng niǎo
cāng láng
cāng láng
cāng luán
cāng máng
cāng gǔ
cāng yǔ
cāng tiān
cāng lù
cāng gēng
cāng jí
cāng mín
cāng hēi
cāng méng
cāng gǒu
cāng lóng
cāng xiá
cāng tóu
cāng lǎo
cāng yān
cāng lí
cāng méng
cāng míng
cāng yíng
cāng qióng
cāng làng
cāng míng
cāng hǎi
cāng liáng
cāng xuán
cāng lù
cāng zú
cāng wū
cāng shān
cāng hào
cāng guān
cāng pó
cāng máng
cāng yù
cāng cāng
cāng xiù
cāng qián
cāng jìng
cāng hú
cāng shén
cāng sè
cāng yīng
cāng hào
cāng dì
⒈ 青色。多指竹。
引《易·说卦》：“为苍筤竹。”
孔颖达疏：“竹初生之时，色苍筤，取其春生之美也。”
清曹寅《闻静夫伤臂》诗之二：“试筮苍筤竹，而今脱斧柯。”
章炳麟《訄书·订文》：“青石之青，孚笋之青，名实眩也，则别以苍筤、琅玕。”
⒉ 指青竹。
引明何景明《画竹》诗：“尺縑苍筤只两根，气势已觉千林少。”
郁达夫《题徐悲鸿赠韩槐准＜鸡竹图＞》诗：“云外有声天破晓，苍筤深处卧斐真。”
⒊ 指幼竹。
引唐温庭筠《春尽与友人入裴氏林探鱼竿》诗：“歷寻嬋娟节，翦破苍筤根。”
初生的竹。
1.青色（包括蓝和绿）：～松翠柏。
2.灰白色：～白。～髯。
3.指天或天空：上～。～穹。
4.姓。
筤读音：láng,làng[ láng ]1. 古代车盖的竹骨架。
2. 幼竹。
3. 〔苍筤〕青色，如“震为雷，……为筤筤竹。”
4. 竹丛。