cāng mín
cāng qióng
cāng méng
cāng qiú
cāng máng
cāng mín
cāng míng
cāng yān
cāng lóng
cāng guān
cāng rùn
cāng cén
cāng cāng
cāng bái
cāng lí
cāng láng
cāng lǎo
cāng láng
cāng cuì
cāng táng
cāng líng
cāng máng
cāng mǎng
cāng yán
cāng láng
cāng ěr
cāng huá
cāng luán
cāng méng
cāng yú
cāng hào
cāng gǒu
cāng zú
cāng yá
cāng qián
cāng sè
cāng shū
cāng xuán
cāng hǎi
cāng liáng
cāng míng
cāng hào
cāng pó
cāng yīng
cāng yǎ
cāng dì
cāng xiá
cāng yù
cāng tái
cāng shān
cāng yù
cāng lù
cāng lù
cāng yín
cāng chì
cāng huáng
cāng jí
cāng shēng
cāng shén
cāng cù
cāng hēi
cāng gēng
cāng hú
cāng méng
cāng làng
cāng jìng
cāng qí
cāng xiù
cāng sì
cāng niǎo
cāng gǔ
cāng huáng
cāng tiān
cāng wū
cāng zhú
cāng yíng
cāng tóu
cāng àn
cāng huáng
cāng yǔ
⒈ 天地神祇。
引南朝梁江淹《为萧骠骑谢甲仗入殿表》：“不世之服，苍祇同灼。”
1.青色（包括蓝和绿）：～松翠柏。
2.灰白色：～白。～髯。
3.指天或天空：上～。～穹。
4.姓。
祇读音：zhǐ,qí[ qí ]1. 地神。說文解字：“祇，地祇，提出萬物者也。”如：“神祇”。
2. 安心。《詩經小雅何人斯》：“壹者之來，俾我祇也。”鄭玄箋：“一者之來見我，我則知之，是使我心安也。”
3. 大。《易經繫辭下》：“不遠復，無祇悔。”