cāng xiá
cāng shū
cāng qióng
cāng huáng
cāng àn
cāng jìng
cāng làng
cāng lù
cāng xuán
cāng gēng
cāng yīng
cāng niǎo
cāng tái
cāng mǎng
cāng huáng
cāng zhú
cāng sè
cāng wū
cāng máng
cāng mín
cāng ěr
cāng bái
cāng tiān
cāng lóng
cāng cù
cāng cén
cāng míng
cāng qián
cāng pó
cāng gǒu
cāng jí
cāng yù
cāng táng
cāng yán
cāng liáng
cāng yǔ
cāng tóu
cāng qiú
cāng cāng
cāng méng
cāng lù
cāng hǎi
cāng sì
cāng láng
cāng yín
cāng líng
cāng guān
cāng hú
cāng mín
cāng cuì
cāng méng
cāng máng
cāng láng
cāng hēi
cāng yān
cāng dì
cāng zú
cāng shēng
cāng hào
cāng gǔ
cāng xiù
cāng huáng
cāng luán
cāng lǎo
cāng yǎ
cāng hào
cāng qí
cāng láng
cāng míng
cāng rùn
cāng yù
cāng yíng
cāng huá
cāng shān
cāng méng
cāng shén
cāng lí
cāng chì
cāng yú
cāng yá
dǎ gǒu
zhì gǒu
pēng gǒu
liè gǒu
hǎi gǒu
shā gǒu
xī gǒu
xiā gǒu
zhì gǒu
shuǐ gǒu
cáng gǒu
dūn gǒu
qǐ gǒu
huán gǒu
chái gǒu
wǎ gǒu
yá gǒu
sōng gǒu
è gǒu
gōng gǒu
dào gǒu
liù gǒu
shǒu gǒu
jiā gǒu
sǐ gǒu
cāng gǒu
tiǎn gǒu
bái gǒu
sàng gǒu
tǔ gǒu
dú gǒu
tú gǒu
yān gǒu
liè gǒu
yú gǒu
yù gǒu
zhū gǒu
guó gǒu
chú gǒu
lài gǒu
lú gǒu
shì gǒu
zǒu gǒu
lí gǒu
lǎo gǒu
pǎo gǒu
sān gǒu
tiān gǒu
xī gǒu
huáng gǒu
hēi gǒu
cāng gǒu
láng gǒu
wǔ gǒu
yú gǒu
jiàn gǒu
fēng gǒu
guàn gǒu
gǔ gǒu
fèi gǒu
rè gǒu
làng gǒu
jiǎo gǒu
⒈ 青狗，天狗。古代以为不祥之物。
引《史记·吕太后本纪》唐司马贞述赞：“诸吕用事，天下示私。大臣葅醢，支孼芟夷。祸盈斯验，苍狗为菑。”
明屠隆《昙花记·严公冤对》：“昔彭生枉死，黑豕人啼， 如意酖亡，苍狗昼现。”
⒉ 参见“白衣苍狗”。参见“白衣苍狗”。
引唐杜甫《可叹》诗：“天上浮云似白衣，斯须改变如苍狗。”
后因以比喻世事变幻无常。 元袁桷《送牟景阳信州监征》诗之一：“世事不知苍狗变，机心端与白鸥眠。”
明陈汝元《金莲记·同梦》：“嗟浮生谁不朽，早教人梦里悲苍狗。”
陈三立《过随园故址》诗：“况今世变幻苍狗，屡闻窃国如分瓜。”
1.青色（包括蓝和绿）：～松翠柏。
2.灰白色：～白。～髯。
3.指天或天空：上～。～穹。
4.姓。
狗读音：gǒu狗gǒu（名）哺乳动物；种类很多；嗅觉和听觉都很灵敏；毛有黄、白、黑等颜色。是一种家畜；有的可以训练成警犬；有的用来帮助打猎、牧羊等。也叫犬。