péng gòu
péng shǒu
péng luàn
péng lóng
péng kē
péng láng
péng piāo
péng bì
péng yán
péng má
péng jū
péng lèi
péng kē
péng dí
péng fā
péng hāo
péng máo
péng quē
péng léi
péng què
péng hú
péng kuài
péng dǎo
péng chí
péng tà
péng chén
péng nóng
péng xīn
péng mén
péng hú
péng ài
péng pó
péng máo
péng bó
péng róng
péng shì
péng cí
péng yíng
péng lái
péng wū
péng gěng
péng lú
péng huò
péng shān
péng zhuàn
péng shǐ
péng bìn
pēng pēng
péng hāo
péng qiū
péng gé
péng hù
péng bǎo
péng léi
péng sōng
péng dí
⒈ 蓬草和藋草。泛指草丛；草莽。
引南朝梁沉约《郊居赋》：“披东郊之寥廓，入蓬藋之荒茫。”
唐陆龟蒙《奉和袭美初夏游楞伽精舍次韵》：“伊余採樵者，蓬藋方索寞。”
清唐孙华《冬日书怀》诗：“思欲逃蓬藋，栖彼林谷幽。”
⒉ 指代草舍，贫者所居。
引宋陆游《老马》诗：“马固忘华厩，士亦安蓬藋。”
元王祯《农书》卷一：“﹝农者﹞饭麄糲，居蓬藋。”
清钱谦益《祭王二溟方伯文》：“我困蓬藋，党祸未了。”
蓬péng(1)（动）蓬松：～着头。(2)（名）飞蓬；草本植物；叶子边缘有锯齿；花白色。(3)（量）用于枝叶茂盛的花草：一～凤尾竹。
藋读音：diào,zhuó[ diào ]1. 藜类植物。
[ zhuó ]1. 〔蒴藋〕见“蒴”。