péng jū
péng nóng
péng yíng
péng chí
péng shān
péng xīn
péng léi
péng kuài
péng hù
péng yán
péng mén
péng luàn
péng ài
péng qiū
péng quē
péng sōng
péng kē
péng bì
péng cí
péng gé
péng kē
péng dí
péng bìn
péng gòu
péng tà
péng pó
péng zhuàn
péng shǒu
péng máo
péng dǎo
péng hú
péng lèi
péng gěng
péng chén
péng láng
péng bǎo
péng róng
péng wū
péng huò
péng hú
péng léi
péng lú
péng lái
péng shì
péng hāo
péng fā
péng hāo
pēng pēng
péng shǐ
péng lóng
péng má
péng piāo
péng què
péng máo
péng bó
yā bìn
yán bìn
péng bìn
bān bìn
yún bìn
huán bìn
rán bìn
nián bìn
chǔ bìn
gōng bìn
shuǐ bìn
lǜ bìn
xuán bìn
qīng bìn
zhěn bìn
qiū bìn
jì bìn
wù bìn
tóu bìn
cháng bìn
pān bìn
shuāng bìn
cuì bìn
chóu bìn
chán bìn
chuí bìn
bān bìn
shuāng bìn
sù bìn
zī bìn
shuāi bìn
xū bìn
yù bìn
jiǎn bìn
kè bìn
qī bìn
hú bìn
niè bìn
hè bìn
fà bìn
wū bìn
yān bìn
lǐ bìn
huá bìn
diǎn bìn
⒈ 鬓发蓬乱。
引南朝宋鲍照《拟行路难》诗之十三：“形容憔悴非昔悦，蓬鬢衰颜不復粧。”
唐卢纶《逢病军人》诗：“蓬鬢哀吟古城下，不堪秋气入金疮。”
宁调元《武昌狱中书感》诗：“岂独桑田能变海，似怜蓬鬢已添霜。”
形容杂乱的头发。
蓬péng(1)（动）蓬松：～着头。(2)（名）飞蓬；草本植物；叶子边缘有锯齿；花白色。(3)（量）用于枝叶茂盛的花草：一～凤尾竹。
鬓读音：bìn鬓bìn（名）鬓角；耳朵前边长头发的部位；也指长在那里的头发：两～｜双～。