péng cí
péng bó
péng máo
péng jū
péng máo
péng má
péng pó
péng róng
péng wū
péng léi
péng lú
péng quē
péng dí
péng fā
péng kē
péng léi
péng yíng
péng què
péng chí
péng gòu
péng shǒu
péng gé
péng gěng
péng lèi
pēng pēng
péng xīn
péng shì
péng hù
péng mén
péng hú
péng shān
péng ài
péng hú
péng luàn
péng huò
péng sōng
péng hāo
péng chén
péng hāo
péng bǎo
péng tà
péng lóng
péng qiū
péng láng
péng bì
péng lái
péng zhuàn
péng yán
péng dǎo
péng nóng
péng bìn
péng shǐ
péng piāo
péng kē
péng kuài
péng léi
⒈ 植物名。生丘陵间，藤叶繁衍，蓬蓬累累，故名。可入药。参阅明李时珍《本草纲目·草七·蓬蘽》。
引汉刘向《列仙传·昌容》：“﹝昌容﹞食蓬虆根，往来上下见之者二百餘年，而颜色如二十许人。”
唐贾岛《逢博陵故人彭兵曹》诗：“别后解餐蓬虆子，向前未识牡丹花。”
⒉ 犹蓬累。
引清曹寅《呼卢歌》：“谷量牛马岂能计，蓬虆英雄多白头。”
植物名。蔷薇科悬钩子属，多年生草本。叶为羽状复叶，长椭圆形而尖，边缘有缺刻和锯齿。夏秋之交开小白花，就蒂结实，呈红色。
蓬péng(1)（动）蓬松：～着头。(2)（名）飞蓬；草本植物；叶子边缘有锯齿；花白色。(3)（量）用于枝叶茂盛的花草：一～凤尾竹。
虆读音：léi1.藤蔓。
2.土筐：“盖归反～梩而掩之。”