péng máo
péng sōng
péng ài
péng yán
péng tà
péng cí
péng lèi
péng wū
péng bì
péng hāo
péng shì
péng gěng
péng shǒu
péng láng
péng hāo
péng bó
péng quē
péng bìn
péng gé
péng jū
pēng pēng
péng shǐ
péng bǎo
péng léi
péng róng
péng hù
péng mén
péng què
péng lú
péng piāo
péng kē
péng yíng
péng huò
péng fā
péng hú
péng má
péng dí
péng chén
péng chí
péng xīn
péng léi
péng zhuàn
péng gòu
péng qiū
péng hú
péng dǎo
péng shān
péng nóng
péng lóng
péng lái
péng máo
péng kuài
péng luàn
péng pó
péng kē
zhè kuài
zhǒng kuài
zhěn kuài
shòu kuài
xián kuài
péng kuài
nà kuài
bīng kuài
dà kuài
zhǒng kuài
lěi kuài
jī kuài
diàn kuài
fāng kuài
shān kuài
mó kuài
xī kuài
pǐ kuài
xuán kuài
shí kuài
nǎ kuài
lěi kuài
shā kuài
guō kuài
lěi kuài
qì kuài
wǎ kuài
liàng kuài
líng kuài
zì kuài
lì kuài
pò kuài
bǎn kuài
dì kuài
wán kuài
jǐn kuài
ěr kuài
jù kuài
líng kuài
yī kuài
tǔ kuài
wán kuài
mù kuài
tāi kuài
zhuān kuài
duǒ kuài
zhū kuài
⒈ 土块；尘土。
引汉荀悦《汉纪·文帝纪上》：“为葬埋之奢乃至於此，使其后世曾不得蓬块而託葬焉。”
晋张华《博物志》卷四：“徐州人谓尘土为蓬块。”
宋陈与义《咏青溪石壁》：“向来千万峰，琐细等蓬块。”
蓬péng(1)（动）蓬松：～着头。(2)（名）飞蓬；草本植物；叶子边缘有锯齿；花白色。(3)（量）用于枝叶茂盛的花草：一～凤尾竹。
块读音：kuài块kuài(1)（名）（～儿）成疙瘩或成团儿的东西：糖～儿｜煤～｜把肉切成～。(2)（名）ɑ）用于块状或某些片状的东西：两～香皂｜一～布。b）用于银币或纸币；等于“圆”：两～香皂｜一～布。b）用于银币或纸币；等于“圆”