péng gé
péng gěng
péng hú
péng tà
péng què
péng bó
péng shǒu
péng huò
péng xīn
péng sōng
péng hāo
péng jū
péng bìn
péng dí
péng lóng
péng shì
péng ài
péng yán
péng hú
péng láng
péng lèi
péng wū
péng kē
péng hù
péng kuài
péng gòu
péng piāo
péng má
péng mén
péng léi
péng fā
péng lái
péng róng
péng shān
péng lú
péng chén
péng zhuàn
péng dǎo
péng bì
péng cí
péng chí
péng luàn
péng hāo
péng yíng
péng máo
péng shǐ
péng nóng
péng máo
pēng pēng
péng léi
péng qiū
péng bǎo
péng pó
péng kē
péng quē
huǐ ài
yě ài
chuāng yì
sù ài
yòu ài
hǎo ài
nián ài
jùn ài
péng ài
sháo ài
qiú ài
chéng yì
lán ài
lǎo ài
xù ài
xiāo ài
chǎn ài
shī ài
zhǎng ài
qí ài
bǎo ài
bái ài
dié ài
xiǎn ài
qīng ài
pèi ài
chú ài
kǔ ài
xiù ài
zhì ài
yún ài
zhǎn ài
xiǎn ài
xiàng ài
chā ài
qí ài
chǎn ài
hāo ài
jí ài
yè ài
pú ài
huǒ ài
zhī ài
kuí ài
cǎi ài
shào ài
héng ài
jiāo ài
sù ài
wèi ài
shū ài
zì yì
yín ài
zhēn ài
⒈ 蓬蒿与艾草。亦泛指丛生的杂草。
引《墨子·旗帜》：“蓬艾有积。”
宋苏舜钦《猎狐篇》：“何暇正丘首，腥臊满蓬艾。”
清顾炎武《将远行作》诗：“收身蓬艾中，所至若穷途。”
⒉ 指草野；民间。
引《宋书·傅亮传》：“重明照蓬艾，万品同率由。”
清侯方域《陈其年诗序》：“吴趋诸君即数十年来更变迭出，而犹存乎蓬艾之间。”
蓬péng(1)（动）蓬松：～着头。(2)（名）飞蓬；草本植物；叶子边缘有锯齿；花白色。(3)（量）用于枝叶茂盛的花草：一～凤尾竹。
艾读音：ài,yì[ ài ]1. 多年生草本植物，嫩叶可食，老叶制成绒，供针灸用：艾子。艾蒿。艾绒。
2. 年老的，也指老年人：耆艾。
3. 止，绝：方兴未艾。
4. 美好：少（shào ）艾（年轻美好的女子）。
5. 姓。