péng lèi
péng wū
péng chí
péng lóng
péng kuài
péng gé
péng piāo
péng huò
péng hāo
péng bìn
péng shān
péng dí
péng gòu
péng mén
pēng pēng
péng quē
péng má
péng shǐ
péng shǒu
péng tà
péng jū
péng hú
péng hù
péng kē
péng léi
péng nóng
péng shì
péng xīn
péng pó
péng zhuàn
péng cí
péng máo
péng fā
péng ài
péng gěng
péng luàn
péng bǎo
péng kē
péng róng
péng bì
péng yán
péng dǎo
péng hāo
péng hú
péng qiū
péng máo
péng chén
péng sōng
péng léi
péng bó
péng lái
péng lú
péng láng
péng què
péng yíng
pán sōng
yún sōng
chì sōng
lóng sōng
wǎ sōng
féi sōng
yú sōng
kū sōng
méng sōng
fàng sōng
mèng sōng
zhēn sōng
yǎn sōng
zhǎng sōng
tóng sōng
shǒu sōng
guā sōng
ò sōng
fēi sōng
sū sōng
yān sōng
sǎo sōng
fā sōng
qīng sōng
kuān sōng
péng sōng
hán sōng
gān song
qiáo sōng
qiáo sōng
jīn sōng
shān sōng
zhī sōng
ròu sōng
gǔ sōng
ěr sōng
péng sōng
shuǐ sōng
kē sōng
xìng sōng
jiàn sōng
qīng sōng
zhū sōng
bā sōng
shū sōng
xī sōng
kē sōng
qiáo sōng
kū sōng
lóu sōng
péng sōng
lóng sōng
mēng sōng
[.好工具]蓬松péngsōng
(1) 形容毛发、蒿草等物松散开来的样子
英fluffy;puffy⒈ 形容草、须发、绒毛等松散杂乱。
引唐陆龟蒙《自怜赋》：“首蓬鬆以半散，支棘瘠而枯疎。”
清黄景仁《大雷雨过太湖》诗：“雨声更骤雷更疾，一声恪恪云蓬鬆。”
冰心《山中杂记》十：“它们的毛羽很蓬松。”
周立波《暴风骤雨》第一部十三：“﹝萧队长﹞重新看了看青草蓬松的坟茔。”
形容物体结构松散、不够密实。
蓬péng(1)（动）蓬松：～着头。(2)（名）飞蓬；草本植物；叶子边缘有锯齿；花白色。(3)（量）用于枝叶茂盛的花草：一～凤尾竹。
松读音：sōng松sōng(1)（名）松科植物总称：～科植物。(2)（形）松散：～～垮垮。(3)（动）使……松：～～腰带｜～～琴弓。(4)（形）经济宽裕：大手大脚；手～得很。(5)（动）解开；放开：～手｜～绑。(6)（名）用鱼虾瘦肉等做成的绒状或碎沫状的食品：肉～｜鱼～。(7)姓。