guī méng
bāo méng
dùn méng
mǔ méng
diǎn méng
jī méng
chán méng
héng méng
mí méng
nèi měng
yù méng
yīn méng
mò méng
àn méng
zhōng méng
jì méng
hún méng
zhān méng
mián méng
huì méng
zhē méng
dà méng
cōng méng
fēng méng
zhuān méng
hòng méng
wēi méng
tuō méng
chén méng
qǐ méng
hé méng
wú méng
bāo méng
chōng méng
hùn mēng
tóng méng
fā mēng
yòu méng
kēng mēng
jiàng méng
biāo méng
zhuāng méng
bái méng
fēng méng
míng méng
kùn méng
yǎng méng
fù méng
kāi méng
zhòng méng
mò méng
sōng méng
hóng méng
lài méng
mào méng
jiǎng méng
mái méng
qī méng
miè méng
yú méng
píng méng
kè méng
kōng méng
dūn méng
xìng méng
tóng méng
bì méng
duō méng
jī méng
chéng méng
què méng
wán méng
míng méng
yǔ méng
bèi méng
mì méng
ā méng
jùn méng
yù méng
xiā mēng
rú méng
wěng méng
gū méng
qǐ méng
bù méng
jǐn méng
yōu méng
máng mēng
tài méng
wū méng
duān méng
yǎo méng
míng méng
xùn méng
kōng méng
hūn mēng
gǔ méng
lóng méng
dōng méng
biǎo méng
míng méng
mí méng
féng méng
miè méng
kōng méng
hóng méng
⒈ 乐官。古代乐官多为盲人，故称。
引《周礼·春官·乐师》：“瞽矇掌播鼗、柷、敔、塤、簫、管、弦、歌。”
宋梅尧臣《答韩子华韩持国韩玉汝见赠述诗》：“词由士大夫，不出於瞽矇。”
清姚鼐《＜包氏谱＞序》：“载以《世本》之纪，讽以瞽矇之诗。”
章炳麟《辨诗》：“春官瞽矇，掌九德六诗之歌，然则诗非独六义也，犹有九歌。”
盲人。 宋王安石《上执政书》：“盖闻古者至治之世，自瞽蒙、昏聵、朱儒、蘧蒢、戚施之人，上所以使之，皆各尽其才。”
瞽gǔ(1)〈书〉(2)瞎眼。(3)没有识别的。(4)古代乐师。
蒙读音：mēng,méng,měng[ méng ]1. 没有知识，愚昧：启蒙。发蒙。蒙昧。
2. 遮盖起来：蒙罩。蒙子。蒙蔽。
3. 受：承蒙。蒙难。蒙尘。蒙垢。
4. 形容雨点细小：蒙蒙细雨。
5. 姓。
6. 同“艨”。