kuā xuàn
kuā shì
kuā jìng
kuā jiǎng
kuā qí
kuā qiào
kuā jiàn
kuā shuō
kuā shē
kuā mài
kuā yào
kuā chēng
kuā qiáng
kuā fù
kuā jiē
kuā chà
kuā měi
kuā shì
kuā xīn
kuā xiǎn
kuā fú
kuā tán
kuā rén
kuā fá
kuā jīn
kuā dào
kuā jiāo
kuā màn
kuā yán
kuā xuàn
kuā zhòng
kuā ào
kuā màn
kuā yì
kuā qiào
kuā lì
kuā chǐ
kuā ào
kuā shì
kuā tán
kuā shì
kuā shàng
kuā dàn
kuā jiāo
kuā é
kuā wū
kuā tuō
kuā wán
kuā hù
kuā guān
kuā xǔ
kuā qǐ
kuā màn
kuā hǎo
kuā fū
kuā zhà
kuā mò
kuā dà
kuā mù
kuā yín
kuā tè
kuā bái
kuā yán
kuā xǔ
kuā gōng
kuā kǒu
kuā yàn
kuā shì
kuā xiàn
kuā yù
kuā jiǎng
kuā mí
kuā zuǐ
kuā tàn
kuā pí
kuā háo
kuā jiǎng
kuā kuò
kuā yòu
kuā kè
kuā chěng
kuā zì
kuā zàn
kuā zhāng
kuā biàn
kuā duó
kuā zhú
kuā róng
kuā yáng
kuā cí
kuā kuáng
kuā lùn
kuā shǎng
kuā zhà
fēng shàng
lǚ shàng
xìn shàng
hào shàng
shū shàng
jiāo shàng
dūn shàng
rǎn shàng
ruò shàng
qū shàng
dān shàng
sù shàng
xǐ shàng
zōng shàng
gài shàng
gù shàng
líng shàng
shí shàng
yíng shàng
sù shàng
sù shàng
guì shàng
yì shàng
qì shàng
jīn shàng
mù shàng
jī shàng
jiā shàng
cāo shàng
kuā shàng
yōu shàng
ài shàng
shē shàng
jīn shàng
tái shàng
qì shàng
qīn shàng
jiā shàng
gé shàng
sú shàng
chóng shàng
zūn shàng
gāo shàng
jīng shàng
dǐ shàng
hé shang
bǐ shàng
jìng shàng
jié shàng
yè shàng
jiē shàng
kuā shàng
yǎ shàng
líng shàng
lǐ shàng
xí shàng
liù shàng
tuī shàng
dǔ shàng
qù shàng
⒈ 夸耀推崇。
引《晋书·王羲之传》：“末代去朴归华，舒牋点翰，争相夸尚，竞其工拙。”
宋欧阳修《＜苏氏文集＞序》：“天圣之间，予举进士于有司，见时学者务以言语声偶擿裂，号为时文，以相夸尚。”
明归有光《张翁八十寿序》：“予尝论士大夫不讲於谱牒，而閭阎之子，一日而富贵，自相夸尚，以为门阀。”
1. 说大话，自吹：夸口。夸张。夸耀。夸嘴（夸口）。浮夸。夸夸其谈。
2. 用话奖励，赞扬：夸赞。夸许。
3. 奢侈：“贵而不为夸”。
尚读音：shàng[ shàng ]1. 还（），仍然：尚小。尚未。尚不可知。
2. 尊崇，注重：尚武。尚贤（a.崇尚贤人；b.《墨子》篇名，内容阐述墨子的一种政治主张）。
3. 社会上共同遵从的风俗、习惯等：风尚。时尚。
4. 矜夸，自负：自尚其功。
5. 古，久远：“故乐之所由来者尚矣，非独为一世之所造也”。
6. 庶几，差不多：尚飨（希望死者来享用祭品之意）。
7. 姓。