kū xuě
kū gāi
kū wǎn
kū pú
kū qiāng
kū piān
kū yǎn
kū jí
kū jiāo
kū jiǒng
kū bì
kū yín
kū yǎ
kū luò
kū diāo
kū hàn
kū yún
kū yìng
kū zhú
kū bài
kū gǎo
kū zhī
kū shēn
kū sè
kū gěng
kū zhān
kū chí
kū kōng
kū zào
kū pí
kū qú
kū qiàn
kū làn
kū gé
kū shòu
kū shāng
kū lián
kū yè
kū lì
kū lín
kū yàn
kū suǒ
kū cǎo
kū dí
kū shì
kū àn
kū yú
kū zhé
kū yí
kū huā
kū liǎo
kū chán
kū yú
kū sāng
kū kè
kū zé
kū cuì
kū zhū
kū chén
kū jié
kū hè
kū lèi
kū pò
kū hóu
kū là
kū zhù
kū qián
kū xīn
kū tuò
kū kě
kū fán
kū cháng
kū qí
kū lí
kū mí
kū lú
kū chéng
kū shēng
kū bǐ
kū sēng
kū là
kū xíng
kū cuì
kū jìng
kū jiān
kū zì
kū zhǒng
kū quán
kū tiáo
kū wěi
kū guī
kū sǔn
kū wú
kū sǐ
kū zhā
kū jì
kū lín
kū cuì
kū gǎo
kū chái
kū yáng
kū hán
kū miè
kū lí
kū róng
kū téng
kū guǎng
kū sōng
kū mài
kū kè
kū jīng
kū xián
kū tóng
kū chán
kū xiào
kū fèi
kū cī
kū fēng
kū yè
kū qì
kū jǐng
kū miáo
kū gǎo
kū shī
kū shǒu
kū jiǎ
kū xiǔ
kū dàn
kū lǜ
kū zì
kū chá
kū niè
kū léi
kū hé
kū wěn
kū rǎng
kū niè
kū qú
kū háo
kū bǐng
kū yuán
kū shuāng
kū cóng
kū liǔ
kū kē
kū yǔn
kū péng
kū sè
kū bào
kū shù
kū fǔ
kū huǐ
kū fèi
kū lòu
kū niān
kū fēng
kū hé
kū lóu
kū cháng
kū màn
kū shuǐ
kū gēn
kū jiàn
kū zhái
kū sì
kū bō
kū qióng
kū lóng
kū píng
kū luán
kū qióng
kū shé
kū wěi
kū chù
kū yú
kū shǒu
kū rùn
kū tíng
kū hé
kū jiāng
kū yán
kū gēng
kū huáng
kū jìng
kū gǔ
kū hào
kū lí
kū mù
kū liè
kū cuì
⒈ 干笋壳；竹皮。
引《三国志·蜀志·郤正传》：“故力征以勤世，援华英而不遑，岂暇脩枯籜於榛秽哉！”
南朝宋鲍照《拟行路难》诗之十：“君不见枯籜走阶庭，何时復青著故茎。”
⒉ 谓枯竹。
引明刘基《旅兴》诗之四八：“枯籜响悲音，羈虫振餘声。”
枯kū(1)（形）（植物等）失去水分：～萎｜～槁｜～草｜～骨。(2)（形）（井、河流等）变得没有水：～井｜海～石烂。(3)（形）没有生趣；枯燥：～坐。(4)（名）〈方〉芝麻、大豆、油茶等榨油后的渣滓：菜～｜茶～｜麻～。
箨读音：tuò箨tuò（名）竹笋外层一片一片的皮。