sēng yī
sēng hù
sēng zhōng
sēng dào
sēng lǜ
sēng chú
sēng chú
sēng jí
sēng gé
sēng tú
sēng xuān
sēng qiú
sēng qū
sēng gòng
sēng là
sēng guān
sēng mén
sēng yǔ
sēng chuāng
sēng tà
sēng tǎ
sēng jiǎng
sēng lù
sēng shā
sēng gé
sēng nà
sēng cáo
sēng dié
sēng chuāng
sēng lán
sēng gōng
sēng xié
sēng láng
sēng qún
sēng rén
sēng ní
sēng shè
sēng liáo
sēng fū
sēng jū
sēng tuó
sēng shè
sēng zhāi
sēng zhèng
sēng qìng
sēng zhǔ
sēng qié
sēng qí
sēng nà
sēng lóu
sēng bīng
sēng guǎn
sēng huì
sēng lú
sēng cán
sēng jiā
sēng sú
sēng gāng
sēng ān
sēng xíng
sēng bǎo
fàn tú
sēng tú
yǔ tú
chái tú
xíng tú
qiān tú
pǐ tú
yǐ xǐ
jiǔ tú
xiá tú
chán tú
yǐ tú
zhě tú
pàn tú
dǔ tú
fǎ tú
gāi tú
liè tú
chú tú
zuǒ tú
sī tú
dào tú
xiāo tú
dǎng tú
jǐn tú
gōng tú
bìng tú
qǐ tú
sú tú
qiú tú
mí tú
wú tú
lún tú
qí tú
cóng tú
cháng tú
shī tú
nì tú
zhēng tú
xī tú
zhào tú
chǒu tú
luàn tú
kuáng tú
dǎi tú
zāo tú
kè tú
qíng tú
sī tú
jùn tú
bīn tú
zhēng tú
mén tú
wáng tú
yǔ tú
gùn tú
jiā tú
bù tú
zōu tú
xíng tú
pǐ tú
dào tú
xiōng tú
zhí tú
zī tú
zú tú
bái tú
bǎo tú
fēi tú
lì tú
guǎ tú
dēng tú
zhǎng tú
báo tú
liè tú
jiào tú
liáo tú
dǎng tú
dì tú
bào tú
yāng tú
qián tú
shú tú
diào tú
zī tú
xué tú
mǎ tú
jué tú
yōu tú
fán tú
diàn tú
cháng tú
gōng tú
bó tú
qiáng tú
shēng tú
zuò tú
péng tú
mén tú
láo tú
yǐn tú
lín tú
zhí tú
fěi tú
è tú
nà tú
jiān tú
diāo tú
xiāo tú
qún tú
bēn tú
máo tú
liú tú
fū tú
gāo tú
chū tú
dá tú
kūn tú
僧徒sēngtú
(1) 僧侣、和尚的通称
(.好工具)英monk⒈ 僧人，僧众。
引《魏书·释老志》：“太祖闻其名，詔以礼徵赴京师，后以为道人统，綰摄僧徒。”
唐韩愈《送僧澄观》诗：“皆言澄观虽僧徒，公才吏用当今无。”
胡蕴玉《＜中国文学史＞序》：“姚刑部曰：‘ 唐之世，僧徒不通於文事，书其师语以俚俗之语録。 宋世儒者弟子，盖过而效之。’”
佛教的出家人。
僧sēng（名）出家修行的男性佛教徒；和尚：～人｜～衣。
徒读音：tú徒tú(1)（形）空的；没有凭借的：～劳。(2)（副）表示除此之外没有别的；仅仅：～留。(3)（副）徒然：～自惊扰。(4)（名）徒弟；学生。(5) 姓。徒tú(1)（名）信仰某种宗教的人：教～。(2)（名）同一派系的人（含贬义）：暴～。(3)（名）人（含贬义）：好色之～。(4)（名）徒刑。