tí pò
tí jīn
tí kuò
tí zàn
tí jiān
tí jiān
tí gāo
tí qiān
tí yì
tí bá
tí zhù
tí dì
tí fēng
tí qiáo
tí cí
tí cān
tí pài
tí jīng
tí jì
tí bǐ
tí kè
tí jué
tí biǎo
tí é
tí miǎn
tí quē
tí jiàn
tí míng
tí jié
tí jìn
tí hé
tí zòu
tí fú
tí bǎng
tí tǎ
tí mù
tí zhì
tí bǔ
tí yá
tí hào
tí bì
tí gāo
tí biǎn
tí huā
tí miàn
tí shuō
tí bǐ
tí zhù
tí cái
tí pái
tí hóng
tí shuō
tí zhǔn
tí niàn
tí kuǎn
tí gāng
tí bǎng
tí jiàn
tí tóu
tí jù
tí huà
tí yú
tí pǐn
tí còu
tí shū
tí fèng
tí shàn
tí xù
xǐ jiàn
fēng jiàn
cháng jiàn
xiàng jiàn
mái jiàn
guà jiàn
tán jiàn
qì jiàn
xīng jiàn
gē jiàn
zhàng jiàn
yōng jiàn
qīng jiàn
qín jiàn
duǎn jiàn
mù jiàn
bān jiàn
cí jiàn
mài jiàn
è jiàn
jīn jiàn
jué jiàn
jiàn jiàn
lùn jiàn
huā jiàn
míng jiàn
zhù jiàn
jiè jiàn
sān jiàn
ōu jiàn
pú jiàn
làng jiàn
lù jiàn
xuán jiàn
xiá jiàn
dàn jiàn
jiǎng jiàn
shǒu jiàn
fù jiàn
xǔ jiàn
jiě jiàn
huì jiàn
shì jiàn
xióng jiàn
jiǎo jiàn
qiāng jiàn
dāo jiàn
kuǎi jiàn
gū jiàn
zhòng jiàn
sǒng jiàn
chǐ jiàn
shí jiàn
jī jiàn
dùn jiàn
chěng jiàn
yù jiàn
xué jiàn
fú jiàn
fēng jiàn
zhì jiàn
yí jiàn
bǎo jiàn
tuō jiàn
lóng jiàn
gǔ jiàn
cì jiàn
lì jiàn
gù jiàn
wán jiàn
wú jiàn
qí jiàn
kūn jiàn
shì jiàn
shān jiàn
àn jiàn
shuāng jiàn
wǔ jiàn
fēng jiàn
qīng jiàn
bá jiàn
zhàng jiàn
àn jiàn
bié jiàn
tí jiàn
shuǐ jiàn
tí jiàn
sī jiàn
hēi jiàn
yú jiàn
cì jiàn
shén jiàn
píng jiàn
jù jiàn
fú jiàn
huì jiàn
hàn jiàn
shuō jiàn
dài jiàn
qǐng jiàn
fǔ jiàn
guān jiàn
shū jiàn
pèi jiàn
gōng jiàn
tiào jiàn
wén jiàn
chǔ jiàn
zhé jiàn
líng jiàn
kòu jiàn
bān jiàn
⒈ 亦作“题劒”。
⒉ 谓题剑表德。 《后汉书·韩棱传》：“﹝韩棱﹞为尚书令，与僕射郅寿 、尚书陈宠，同时俱以才能称。
引肃宗尝赐诸尚书劒，唯此三人特以宝劒，自手署其名曰：‘ 韩棱楚龙渊， 致寿蜀汉文， 陈宠济南椎成。’时论者为之説：以棱渊深有谋，故得龙渊； 寿明达有文章，故得汉文； 宠敦朴，善不见外，故得椎成。”
后遂用作典故，以“题剑”表示君主对臣子的特殊恩宠。 唐张九龄《故刑部李尚书挽歌词》之二：“题劒恩方重，藏舟事已非。”
唐高适《信安王幕府诗》：“剪桐光宠锡，题剑美贞坚。”
⒊ 泛指主仆、上下之间的特殊知遇。
引唐刘禹锡《秦娘歌》：“繁华一旦有销歇，题剑无光履声絶。”
题tí(1)本义：（名）头额。(2)（名）题目：标～｜本～。(3)（动）写上；签：～名｜～诗。(4)（Tí）姓。
剑读音：jiàn剑jiàn（名）古代兵器；青铜或铁制成；长条形；一端尖；两边有刃；可以佩带。