rén jūn
rén yòu
rén dào
rén lǐ
rén hé
rén tì
rén xù
rén qī
rén xīn
rén bǐ
rén zhì
rén shòu
rén cān
rén xiào
rén shēng
rén yì
rén jīn
rén huì
rén guǒ
rén dé
rén xíng
rén huáng
rén qià
rén yì
rén dǔ
rén shì
rén zǐ
rén zé
rén zhèng
rén fēng
rén rén
rén róu
rén pǔ
rén yì
rén cè
rén cǎo
rén cí
rén pín
rén qiáng
rén xìn
rén cè
rén ài
rén shù
rén huì
rén zhě
rén niǎo
rén xìng
rén ruò
rén mín
rén gū
rén wū
rén ài
rén yì
rén yán
rén hòu
rén ruì
rén shòu
rén míng
rén dǒng
rén ràng
rén jǐn
rén bīn
rén yù
rén xiōng
rén shàn
rén rén
rén jìng
rén huà
rén xián
rén dān
rén shì
rén shèng
rén yǔ
xīn shèng
jiǔ shèng
hòu shèng
chōng shèng
huáng shèng
sì shèng
xī shèng
xī shèng
qīng shèng
cháo shèng
rù shèng
qǐ shèng
fǔ shèng
qī shèng
qín shèng
rén shèng
bǐng shèng
biǎo shèng
cāng shèng
yóu shèng
hàn shèng
shù shèng
sān shèng
qí shèng
yà shèng
shì shèng
kǒng shèng
fán shèng
dǔ shèng
qí shèng
lèi shèng
máng shèng
xiān shèng
yè shèng
yuān shèng
dàn shèng
shén shèng
qí shèng
liè shèng
cì shèng
yì shèng
fēi shèng
hóng shèng
yī shèng
háo shèng
tiān shèng
bǐ shèng
lǔ shèng
nǐ shèng
fù shèng
ruì shèng
guān shèng
míng shèng
cǎo shèng
jiǔ shèng
huì shèng
zhǔ shèng
zōng shèng
gǒng shèng
wǔ shèng
hù shèng
shī shèng
zhēng shèng
xián shèng
yì shèng
líng shèng
dà shèng
yù shèng
ruì shèng
shū shèng
jù shèng
shùn shèng
gū shèng
cān shèng
ní shèng
⒈ 仁德圣明。亦指仁德圣明者。古代多用作称颂帝王的套词。
引《礼记·经解》：“其在朝廷，则道仁圣礼义之序，燕处则听雅颂之音。”
《列子·杨朱》：“仁圣亦死，凶愚亦死。”
汉班固《东都赋》：“案《六经》而校德，眇古昔而论功，仁圣之事既该，而帝王之道备矣。”
宋范仲淹《饶州谢上表》：“狂愚之诚，进多冒死；仁圣之造，退亦推恩。”
清俞正燮《癸巳类稿》卷九：“中国皇帝仁圣，且限以行国。”
⒉ 对皇帝的尊称。
引宋王安石《上执政书》：“窃以方今仁圣在上，四海九州冠带之属，望其施为以福天下者，皆聚于朝廷。”
1. 一种道德范畴，指人与人相互友爱、互助、同情等：仁义（ａ．仁爱与正义；ｂ．通情达理，性格温顺，能为别人着想）。仁爱。仁政。仁人志士（仁爱有节操的人）。仁义礼智（儒家的伦理思想）。仁至义尽。一视同仁（同样看待，不分厚薄）。
2. 果核的最内部分或其他硬壳中可以吃的部分：核桃仁儿。
3. 姓。
圣读音：shèng圣shèng(1)（形）最崇高的：神～。(2)（形）称学知识或技能有极高成就的：诗～。(3)（名）指圣人：～贤。(4)（名）封建社会尊称帝王：～旨。