kǒng xuān
kǒng zēng
kǒng jué
kǒng táng
kǒng qiáo
kǒng yīn
kǒng yán
kǒng zhào
kǒng láo
kǒng jiù
kǒng hú
kǒng róng
kǒng dòng
kǒng dǐng
kǒng hào
kǒng jiào
kǒng yáng
kǒng gài
kǒng fǔ
kǒng kǒu
kǒng xué
kǒng zāng
kǒng dān
kǒng jí
kǒng yóu
kǒng mén
kǒng miào
kǒng xì
kǒng zhāng
kǒng shū
kǒng wǔ
kǒng xiū
kǒng zǐ
kǒng jiǎ
kǒng mù
kǒng jiē
kǒng shì
kǒng zhèng
kǒng yàn
kǒng xià
kǒng xiū
kǒng cuì
kǒng zuǒ
kǒng shuò
kǒng jiē
kǒng rèn
kǒng jiāo
kǒng zhāng
kǒng zhí
kǒng dé
kǒng yuē
kǒng fāng
kǒng qún
kǒng jiā
kǒng cuì
kǒng wéi
kǒng yáo
kǒng fù
kǒng zhōu
kǒng niǎo
kǒng rén
kǒng shèng
kǒng qiào
kǒng yè
kǒng zūn
kǒng jí
kǒng lín
kǒng dào
kǒng duō
kǒng luán
kǒng wēi
kǒng yǎn
kǒng lǎo
kǒng míng
kǒng gōng
kǒng shí
kǒng què
kǒng bì
kǒng zhāo
kǒng xiōng
kǒng jìng
kǒng mào
kǒng yàn
kǒng guī
kǒng jī
kǒng wǔ
kǒng huái
kǒng chì
kǒng mò
kǒng jí
kǒng fù
kǒng jiān
kǒng mèng
kǒng lì
kǒng miào
kǒng xié
kǒng xí
kǒng xíng
pī xuān
bù xuān
yì xuān
fān xuān
jiǎng xuān
fān xuān
jǐn xuān
jié xuān
huī xuān
mù xuān
zhū xuān
dì xuān
zhòng xuān
kǒng xuān
chéng xuān
bù xuān
bái xuān
xiè xuān
chuán xuān
jī xuān
jiū xuān
dān xuān
bān xuān
dào xuān
yán xuān
fū xuān
fǔ xuān
bān xuān
guān xuān
chén xuān
kǒu xuān
guāng xuān
fèng xuān
xún xuān
zhāng xuān
shù xuān
chàng xuān
wén xuān
jiā xuān
yì xuān
fēng xuān
bǐ xuān
⒈ 即孔子。因唐代追谥为“文宣王”，故称。
引唐杨炯《公卿以下冕服议》：“夫以孔宣之将圣也，故行夏之时，服周之冕，先王之法服，乃自此之出矣；天下之能事，又於是乎毕矣。”
唐白居易《赠杓直》诗：“世路重禄位，恓恓者孔宣。”
孔kǒng(1)（名）洞；窟窿；眼儿：鼻～｜毛～｜这座石桥有七个～。(2)〈方〉量词；用于窑洞：一～土窑。(3)（Kǒnɡ）姓。
宣读音：xuān宣xuān(1)（动）公开说出来；传播、散布出去：～德｜～读｜～传。(2)（动）疏导：～泄。(3)（动）宣召。(4)（名）指安徽宣城。(5)（名）指宣纸。(6)姓。