zhū hú
lán hú
qiāng hú
lǐng hú
láng hú
jié hú
màn hú
bào hú
jī hú
yē hú
rán hú
pān hú
jiǎ hú
jiāo hú
zuó hú
chán hú
yún hú
qiū hú
gāo hú
mó hú
lín hú
lú hú
sān hú
má hú
hán hú
hé hú
chái hú
diāo hú
mí hú
gǔ hú
féi hú
tí hú
dǐng hú
chuí hú
màn hú
fēng hú
qǐ hú
shì hú
zhōng hú
hán hú
fēng hú
dà hú
ān hú
dōng hú
ào hú
zǐ hú
èr hú
pō hú
bá hú
zhuì hú
fén hú
diāo hú
xuán hú
sì hú
wǔ hú
shāng hú
hán hú
yuǎn hú
xuán hú
kuài hú
màn hú
jiàn hú
jīng hú
zī hú
bǎn hú
hú hú
zá hú
xùn hú
diāo hú
chóu hú
xī hú
shān hú
lóng hú
nì hú
jiǔ hú
⒈ 指我国古代的羌族和匈奴族，亦用以泛称我国古代西北部的少数民族。
引《后汉书·西羌传·东号子麻奴》：“又庞参将羌胡兵七千餘人，与钧分道并北击零昌。”
南朝梁刘勰《文心雕龙·书记》：“今羌胡徵数，负贩记緡，其遗风歟！”
唐高适《蓟门行》：“羌胡无尽日，征战几时归。”
羌qiāng(1)（名）我国古代民族；东晋时曾建立后秦国（公元384…417）。(2)（名）羌族；我国少数民族之一；主要分布在四川：～族。
胡读音：hú胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。