hé hú
hán hú
diāo hú
pō hú
qiāng hú
shì hú
yún hú
yē hú
fēng hú
bào hú
lú hú
zī hú
dà hú
qǐ hú
jiǎ hú
kuài hú
màn hú
tí hú
chán hú
jié hú
zá hú
èr hú
shāng hú
sì hú
mó hú
chái hú
rán hú
lán hú
hán hú
xī hú
jīng hú
zhuì hú
fēng hú
má hú
qiū hú
xuán hú
diāo hú
hán hú
chuí hú
gāo hú
hú hú
zuó hú
ào hú
wǔ hú
nì hú
lǐng hú
màn hú
xùn hú
lín hú
lóng hú
dǐng hú
yuǎn hú
xuán hú
shān hú
jī hú
zǐ hú
fén hú
bá hú
dōng hú
jiǔ hú
màn hú
sān hú
ān hú
gǔ hú
jiàn hú
bǎn hú
zhū hú
mí hú
zhōng hú
láng hú
féi hú
diāo hú
chóu hú
pān hú
jiāo hú
⒈ 即柴胡。参见“柴胡”。
引唐刘禹锡《答道州薛郎中论方书书》：“地之慝果不能伤，虽茈胡水泻，喜速朽者，率久居而无害。”
明李时珍《本草纲目·草二·茈胡》：“茈胡之茈音柴。茈胡生山中，嫩则可茹，老则採而为柴，故苗有芸蒿、山菜、茹草之名，而根名柴胡也。”
植物名。织形科紫胡属，多年生草本。叶狭长，披针形，夏秋开黄色小花。根经干燥后可供药用。有南北二种，北种品质较佳。
茈湖口（Zǐhúkǒu），地名，在湖南。
胡读音：hú胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。