mí hú
sì hú
fēng hú
màn hú
qǐ hú
lín hú
qiū hú
féi hú
yē hú
diāo hú
dōng hú
màn hú
chán hú
tí hú
jiàn hú
jiǎ hú
yún hú
qiāng hú
gǔ hú
zhū hú
yuǎn hú
zhuì hú
zī hú
bào hú
xuán hú
chóu hú
lán hú
dà hú
shì hú
lǐng hú
jī hú
xī hú
diāo hú
hú hú
pō hú
pān hú
diāo hú
zuó hú
xuán hú
zhōng hú
má hú
shān hú
láng hú
ào hú
bǎn hú
èr hú
kuài hú
lú hú
shāng hú
mó hú
zǐ hú
chái hú
dǐng hú
jīng hú
màn hú
ān hú
hán hú
fén hú
hán hú
jié hú
sān hú
chuí hú
nì hú
hé hú
zá hú
jiǔ hú
jiāo hú
wǔ hú
hán hú
gāo hú
fēng hú
bá hú
rán hú
lóng hú
xùn hú
⒈ 揪住头颈。对“捽胡”。’ 成式乃曰：‘捽胡云彩落，疻面月痕消。’”
引《汉书·金日磾传》：“日磾捽胡投何罗殿下，得禽缚之。”
颜师古注引晋灼曰：“胡，颈也，捽其颈而投殿下也。”
宋计有功《唐诗纪事·段成式》：“光风亭夜宴，妓有醉殴者， 温飞卿曰：‘若状此，便可以“疻面”
捽zuó（动）〈方〉揪：小孩儿～住妈妈的衣服｜～着他胳膊就往外走。
胡读音：hú胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。