lú hú
bǎn hú
pān hú
yuǎn hú
lán hú
zhuì hú
ào hú
rán hú
xuán hú
màn hú
jiāo hú
qiū hú
jīng hú
gāo hú
diāo hú
yē hú
shì hú
kuài hú
hán hú
diāo hú
qǐ hú
màn hú
bào hú
má hú
lóng hú
zá hú
chái hú
sì hú
màn hú
hú hú
zhōng hú
jiǔ hú
fēng hú
zhū hú
zǐ hú
pō hú
xī hú
xùn hú
qiāng hú
tí hú
fēng hú
wǔ hú
hán hú
yún hú
shān hú
gǔ hú
nì hú
mí hú
dōng hú
jiǎ hú
bá hú
mó hú
fén hú
sān hú
dà hú
jiàn hú
xuán hú
zī hú
féi hú
diāo hú
chán hú
lín hú
chóu hú
jī hú
chuí hú
jié hú
lǐng hú
zuó hú
ān hú
láng hú
hán hú
dǐng hú
hé hú
èr hú
shāng hú
⒈ 南朝宋刘胡的原名。
引《宋书·刘胡传》：“刘胡，南阳湼阳人也，本名坳胡，以其颜面坳黑似胡，故以为名。及长，以坳胡难道，单呼为胡。出身郡将，捷口，善处分，稍至队主，讨伐诸蛮，往无不捷， 蛮甚畏惮之…… 蛮至今畏之，小儿啼，语之云：‘ 刘胡来！’便止。”
坳ào（名）山间平地：山～。
胡读音：hú胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。