dōng hú
shì hú
hú hú
jī hú
zhōng hú
jiàn hú
mó hú
zī hú
màn hú
féi hú
lán hú
mí hú
jiǎ hú
zá hú
sān hú
nì hú
fēng hú
zuó hú
hán hú
chán hú
èr hú
láng hú
tí hú
yuǎn hú
wǔ hú
jiǔ hú
hán hú
jié hú
diāo hú
gǔ hú
lú hú
hán hú
diāo hú
dǐng hú
lóng hú
rán hú
jiāo hú
zhū hú
pō hú
yún hú
kuài hú
màn hú
má hú
zǐ hú
qǐ hú
ān hú
xùn hú
ào hú
qiāng hú
diāo hú
xī hú
bào hú
xuán hú
fēng hú
fén hú
lǐng hú
pān hú
chóu hú
yē hú
gāo hú
jīng hú
sì hú
chuí hú
dà hú
qiū hú
màn hú
shāng hú
zhuì hú
shān hú
xuán hú
bǎn hú
lín hú
chái hú
hé hú
bá hú
⒈ 喉咙。
引《后汉书·五行志一》：“﹝桓帝之初，天下童謡曰﹞吏买马，君具车，请为诸君鼓咙胡。”
清曹寅《题马湘兰画兰长卷》诗之二：“咙胡鼓出渭城声，耳畔鏗然金磬冷。”
喉咙。
见〖喉咙〗。
胡读音：hú胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。