zhū rén
zhū kē
zhū lòu
zhū yuán
zhū mǔ
zhū gě
zhū guó
zhū biǎo
zhū dì
zhū fù
zhū hú
zhū yí
zhū huái
zhū qiú
zhū gū
zhū shì
zhū yú
zhū bǐ
zhū xià
zhū mù
zhū zhòng
zhū luó
zhū bái
zhū dōu
zhū huá
zhū bān
zhū yǒu
zhū jiān
zhū hóu
zhū zǐ
zhū jié
zhū liáo
zhū fán
zhū chén
zhū wèi
zhū sūn
zhū xíng
zhū láng
zhū wèi
zhū jūn
zhū xǔ
zhū shēn
zhū jiā
zhū zhè
zhū wèn
zhū chǔ
zhū shuǐ
zhū gōng
zhū tiān
zhū shū
zhū shén
zhū wàng
zhū fù
zhū è
zhū fān
zhū xiè
zhū shēng
zhū xìng
zhū yú
zhū fāng
zhū jī
zhū féng
zhū fāng
zhū duō
zhū wáng
zhū lǚ
zhū jiù
zhū xiāng
zhū jiān
zhū xiōng
zhū máo
zhū jī
zhū gū
zhū rú
zhū sè
zhū zhè
zhū cáo
zhū zhēn
zhū gōng
zhū guì
zhū qīng
jiǎ hú
mó hú
diāo hú
dōng hú
bá hú
qiū hú
lán hú
ào hú
jiāo hú
hé hú
yē hú
dǐng hú
zhōng hú
hán hú
gāo hú
diāo hú
sì hú
zuó hú
hú hú
màn hú
fēng hú
diāo hú
xī hú
shì hú
jié hú
lǐng hú
fēng hú
màn hú
rán hú
sān hú
jī hú
chán hú
wǔ hú
pō hú
yún hú
shān hú
lóng hú
zī hú
má hú
zá hú
hán hú
nì hú
kuài hú
bào hú
bǎn hú
gǔ hú
jiàn hú
jiǔ hú
zǐ hú
zhū hú
zhuì hú
xuán hú
màn hú
shāng hú
ān hú
èr hú
yuǎn hú
féi hú
lín hú
mí hú
chái hú
hán hú
tí hú
qǐ hú
jīng hú
chóu hú
pān hú
lú hú
láng hú
fén hú
chuí hú
qiāng hú
xuán hú
dà hú
xùn hú
⒈ 古代对我国北方和西方各少数民族的统称。
引《新唐书·突厥传上》：“又委政诸胡，斥远宗族不用，兴师岁入边，下不堪苦。”
诸zhū(1)（形）众；许多：～公｜～侯｜～ 君｜～位｜～子百家。(2)姓。诸zhū（助）〈书〉“之于（於）”或“之乎”的合音：付～实施（=之于）｜公～社会（=之于）｜有～？（=之乎）
胡读音：hú胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。